Ze zeggen...

 

Kijk niet terug, het verleden is het verleden en kan niet worden veranderd. Natuurlijk is dat waar, maar zonder verleden is er geen toekomst.

Ik ben in het 57e jaar van mijn leven en hoe ouder ik wordt, hoe meer ik terugkijk op mijn leven tot nu toe en ik reflecteer vaak. Ik weet dat dingen niet meer kunnen worden veranderd, maar wat ik kan veranderen is de manier waarop ik er naar kijk.

 

Ik heb in al die jaren veel meegemaakt en ervaringen opgedaan, en hoe meer ik weet en heb geleerd, hoe meer ik mezelf begon te begrijpen en misschien zelfs nog belangrijker, mezelf te accepteren. Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe met mijn eigen motivaties en redenen. Is het belangrijk dat mensen me altijd begrijpen? Het zou aardig zijn en dingen wellicht soms gemakkelijker maken, maar voor mij is het niet de hoogste prioriteit om te worden begrepen.

Na 56 jaren in dit leven heb ik meer verleden dan toekomst, dus geen tijd te verliezen. Ik ben me zeer wel bewust van mijn sterfelijkheid en het feit dat iedere dag mijn laatste kan worden. Ik ben een denker en analyseer de dingen die ik doe en waarom ik ze eigenlijk doe. Terugkijkend op mijn jaren in dit leven, kan ik zeggen dat ik eigenlijk nergens spijt van heb. Ik deed de dingen die ik wilde doen en heb vrede met de fouten die ik heb gemaakt.

Ik heb een gelukkige jeugd gehad en kreeg kansen omdat mijn ouders heel hard hebben gewerkt om dat mogelijk te maken. Ik werd verpleger en maakte carrière (met een rare curve qua functies, maar dat is oké), trouwde op jonge leeftijd en werd driemaal vader, ben ook al driemaal opa nu. Ik had nooit gebrek aan om het even wat, er waren slechte/mindere tijden. Maar eigenlijk leerden die tijden me om gelukkig te zijn met alle kleine zegeningen in mijn leven. Mijn gezondheid is niet slecht, ik kan en mag niet klagen.

Natuurlijk er waren verliezen en minder positieve ervaringen kende ik ook, net als elke persoon heb ik mijn zorgen en bezorgdheden. De mensen die ik heb verloren gedurende mijn reis, ze waren een deel van mijn leven en hebben me op hun eigen manier beïnvloed. De minder goede tijden en ervaringen maakten me ook tot wie ik nu ben.

Ik ontmoet veel mensen en heb tijdens mijn leven veel mensen beïnvloed, omgekeerd hadden ze ook hun invloed op mij. Mensen komen en gaan, sommige bleven in mijn leven.

Vorig jaar kreeg ik een oude foto van een kerstdiner dat mijn tante en haar familie hadden met mijn oma en opa. Ik weet niet welk jaar het was, maar het realiseren dat alle mensen op die foto er niet meer zijn maakte me een beetje verdrietig. Het is een plaatje, een gevangen moment afgedrukt op papier, het ziet eruit als een gelukkig moment. Het deed me denken aan hoeveel keren ik Kerst op verschillende manieren en met verschillende mensen heb gevierd. En dan, in wie weet hoeveel jaar,  is een plaatje al wat er van rest.

Het is weer dicht bij Kerstmis en het volk begint weer de boodschappen in te slaan, veel, heel veel boodschappen. Op hetzelfde moment zijn er in deze zelfde wereld mensen die sterven van de honger, ze hebben geen huizen en geen kleren. Ver weg, maar ook in onze eigen omgeving  zijn er in dit rijke land nog te veel mensen die te weinig inkomen hebben om in hun basisbehoeften te kunnen voorzien.

Daarover nadenkend realiseer ik me, het is altijd zo geweest en waarschijnlijk zal het altijd zo zijn. Terugkijkend weer... ja ik doe dat zo nu en dan, zag ik een video van de Band Aid 1984. Een initiatief om de arme mensen in Afrika te helpen. Een groep van zeer rijke artiesten zingen een lied om geld te verzamelen (Een aantal van hen stierf in de afgelopen jaren). Dan is er een video Band Aid 2014, zelfde idee, nieuwe generatie. Voor mij is het gewoon het idee dat mensen iets willen doen en denken dat ze helpen en een verschil maken. Ze doen dat wel... voor de korte termijn, maar het oorspronkelijke probleem wordt niet opgelost en zal ook nooit worden opgelost vrees ik.

We weten niet hoeveel Kersten we nog in ons leven mogen en kunnen vieren, maar zo nu en dan terugkijken, dankbaar zijn voor alles wat je hebt én het grote aantal mensen die bijna niets hebben nooit vergeten.

Een heel nieuw jaar is in aantocht, ik hoop – maar twijfel- dat we onze lessen uit het verleden geleerd hebben.

 

They say…..

Don’t look back, the past is the past and can’t be changed. Ofcourse thats true, but without a past there is no future.

I am in the 57th year from my life and the older I get, the more I look back at my life so far and reflect a lot. I know things can not be changed, but I can change the way I look at them.

I experienced a lot in all those years and the more I know and learned, the more I started to understand myself and maybe even more important, accept myself. I am who I am and I do what I do for my  own reasons. Is it important people always understand me? It would be nice and make things easier maybe, but for me it’s not the top priority to be understood.

At 56 I have more past than future, so no time to waste. I am very much aware of my mortality and the fact that every day can be my last. I am a thinker and like to analyse the things I do and why I do them actually. Looking back at my years in this life, I can say I don’t have regrets. I did the things I wanted to do and have peace with the mistakes I made.

I had a happy youth and got chances because my parents worked very hard to create that. I became a nurse and made a career (with a strange curve, but thats okay), got married at a young age and became a dad three times, am a grandpa three times too now. I never had lack of anything, there were poor times.  But actually those times taught me to be happy with all the small blessings in my life. My health is not bad, at least I can’t complain.  

Ofcourse there were losses and less positive times too, like every person I have my worries and concerns. The people I lost along the way, they were a part of my life and influenced me in their own way.  The less positive times and experiences also made me to who I am now.

I met and influenced many people during my life so far too, the other way around they had their influence on me. People did come and go, some did stay in my life.

Last year I got an old pic from a Christmas dinner my aunt and her family had with my grandmom and granddad. I don’t know which year it was, but realizing all people in that pic are no longer here made me a little sad. It’s a pic,  a moment captured, looks like a happy moment. It made me think about how many Christmases I celebrated in various ways and with various people. And then, in who knows how many years, all thats left is a pic.

It’s close to Christmas again and the people started doing their shoppings, lots and lots of shoppings. At the same time in this same world people die from hunger, have no homes nor clothes. Far away, but also in our own neighbourhoods. In this rich country are still too many people who have too little income to provide in their basic needs.

Thinking about that I realise, it has always been like this and probably always will be. Looking back again….yes I do that every now and then, I saw a video from Band Aid 1984. An initiative to help the poor suffering people in Africa. A group of very rich artists singing a song to collect money. And a few of them died in the past years. Then there is a video Band Aid 2014, same idea, new generation. For me it’s just the idea people do something and think they help and make a difference. They do….for the short term, but the initial problem doesn’t get solved and never will I’m afraid.

We don’t know how many Christmases we still have in our life, but every now and then look back, be thankful for everything you have and never forget the large number of people who have almost nothing.

A whole new year is about to start, I hope –but doubt- we learned our lessons from the past.