Hoe een gat in de tijd sloot.

op woensdag 18 januari ging ik naar de crematie van de moeder van mijn vriend die vorige week overleed. -Mijn vriend en ik – hadden elkaar een aantal jaren niet gezien.  De laatste keer was om precies te zijn 5 jaar geleden tijdens de crematie van zijn vader. Je kunt zeggen dat er nogal een gat in de tijd was.

Ik arriveerde een beetje vroeg en zat in de wachtruimte voordat de ceremonie zou beginnen. Veel mensen zaten daar ook te wachten en praten. Ik was alleen, dus ik had niets beter te doen dan luisteren. Ik hoorde veel en verschillende verhalen, een beschrijving van haar laatste dagen en hoe zij nooit herstelde na de dood van haar echtgenoot. Toen hoorde ik iemand zeggen: dit is weer een wake up call om niet te vergeten iedere dag te genieten van het leven. Ik dacht waarom?  Waarom is een verlies nodig om je dit realiseren? Misschien komt het doordat ik al zo lang in de gezondheidszorg werk en veel mensen op allerlei manieren heb zien sterven, dat het voor mij bijna 'normaal' is geworden van elke gegeven dag te genieten.

De deuren werden geopend en we gingen naar de ruimte waar de plechtigheid zou plaatsvinden. Veel mensen, allemaal met verschillende relaties met de moeder van mijn vriend. Op de voorste rij zat mijn vriend met zijn drie zussen, hun kinderen en kleinkinderen. Er was muziek en enkele toespraken.

Mijn gedachten gingen terug naar de jaren ' 70, het moment waarop deze familie in mijn leven kwam. Ik voelde me dankbaar voor hun onvoorwaardelijke vriendschap en altijd open deur. En nu  zaten ze recht voor mij, zoveel jaren later, verloren hun vader en moeder. Maar er was ook de gedachte aan de nieuwe generatie, de kinderen en kleinkinderen. Ik miste een groot deel van hun leven natuurlijk. Ik was er lange tijd niet, bezig met mijn eigen leven en familie

Herinneringen van hoe ik in het geheim op elk van de drie zussen verliefd ben geweest. Te onzeker om dat ooit toe te geven of uit te spreken. Ik was 'gewoon' een vriend van de familie. Ze gingen naar Terschelling voor hun vakanties in die jaren. En ik herinner me duidelijk het gevoel van gemis als ze er niet waren en was  dan zo blij als de verlichting in hun huis aan was als teken dat ze weer thuis waren.

En nu zij zaten ze daar, ouder zoals ikzelf, maar in mijn gedachten waren ze nog steeds de jonge kinderen, die we in de jaren ' 70 waren. Net als hun ouders altijd jong in mijn herinneringen zullen blijven,  zelfs nu ze er niet meer zijn. De jaren ' 70 werden weer levend, en het voelde alsof het allemaal gisteren gebeurde. Een gat in de tijd sloot zichzelf.

In de middag had ik een afspraak om te gaan wandelen met mijn jongste dochter. Het was koud, maar de plaatjes die we zagen  van een prachtige wereld  waren het waard  om vastgelegd te worden in foto's. Lopend en pratend, genieten van de kleine reis. Toen we thuis kwamen gaf ik haar thee,  een deken om weer warm te worden en liet haar haar favoriete serie op tv kijken. Ik maak wat van de vers gemaakte soep warm en later kook ik een lekker diner voor haar en mijn vrouw.

Gewoon een impressie van een vrije dag.... beelden van normale dingen die we doen, maar die we vaak onvoldoende waarderen en  vanzelfsprekend vinden.

Geluk zit in veel van deze 'kleine' dingen, een dochter die een relatie heeft en haar eigen leven aan het opbouwen is, een zoon die elke dag belt, alleen maar om ervoor te zorgen dat we weten dat het goed gaat, de kleindochters en natuurlijk Joy de hond en een dochter die ook haar eigen leven aan het opbouwen is. Alle drie doen ze dat op hun eigen manier en ik kan zeggen dat ik trots op hen ben en zielsveel van ze houdt.

Elke dag krijgen we de kans om nieuwe leuke herinneringen te maken, zo lang we leven. Als ik zo nu en dan over mijn schouder kijk, zie ik een heleboel redenen om dankbaar te zijn en zeggen... het leven tot nu toe was de moeite waard. Joop en Joke hebben hier met hun gezin zeker een rol in gespeeld.

Tijd kan echt vliegen, maar wanneer we mensen uit het verleden ontmoeten, kan het voelen alsof de tijd stil heeft gestaan en de kloof tussen verleden en heden verdween.

 

How a gap in time closed

On Wednesday jan 18th  I  went to the ceremony of my friends mom who past away last week. We –my friend and I- didn’t see each other for some years. Last time to be precize was 5 years ago at the ceremony for his dad. You can say there was quite a gap in time.

I arrived a bit early and was sitting in the waitingroom for the ceremony to begin. Many people there also waiting and talking. I was alone so I had nothing better to do then listen. I heard a lot actually and the stories where multiple and various. From people describing her last days to, how she never recovered after the death of her husband. Then I heard someone say: this is again a wake up call to not forget to enjoy life every day. I thought why?  Why does it take a loss to realise you have to enjoy every given day? Maybe its cause I work in healthcare for so long and saw many people die in every possible way that for me it became ‘normal’ to face losses and enjoy every given day.

Then the doors opened and we all went to the room where the ceremony would take place. Many people there,  all with different connections to my friends mom. On the frontrow was my friend with his three sisters, their kids and grandkids. There was music and some speeches and people cried.

My mind went back to the ‘70s, the moment when this family came in my life. I felt thankful for their unconditional friendship and their always open door. And now they were sitting right in front of me, so many years later, lost their dad and mom. But there was also the thought of the new generation, the kids and grandkids. I missed a big part of their lives ofcourse. I wasnt there for a long time, busy with my own life and family.

Memories of how I was secretly in love with every of the three sisters over the years. To insecure to ever admit it or speak out. I was ‘just’ a friend of the family. They used to go to Terschelling island for their vacations in those years. And I can clearly remember the feeling of missing them and being so happy when the lights in their house were on again when they came back.

And now they were sitting before me, older like myself, but in my mind they were still the young kids we were in the ‘70s. Like their parents will always stay young in my memories, even now they are gone. The ‘70s were alive again and it felt like it all happened yesterday. A gap in time closed itself.

In the afternoon I agreed to go for a winterwalk with my youngest daughter. It was cold but the pictures we took show a wonderworld worth to be captured in pics. Walking and talking, enjoying the small journey. Then we went home again and I made her tea, gave her a blanket to get warm again and let her watch her favorite series. Warmed some of the fresh made soup and later made a nice dinner for both her and my wife.

Just an impression of a day off..... images of normal things we do, but many times we do not appreciate such things enough and take them for granted.

Happiness is a lot in such ‘small’ things, a daughter having a relation and building her own life, a son who calls every day, just to make sure we know hes okay, the granddaughters and ofcourse Joy the dog and another daughter who also builds her own life. All three do things their own way and I can say I am proud of them and love them tons.

Every day we get the chance to create new nice memories, as long we live. When I look over my shoulder every now and then, I see a lot of reasons to be thankful and say..... life so far was worth living. Joop, Joke and their family also did play a role in this.

Time can really fly, but when we meet people from the past, it can feel like time stood still and the gap between past and present can disappear.