En ik wordt steeds wakker in een andere wereld….

 

Iedere keer word ik wakker en weet niet waar ik ben. Ik ben vergeten wat ik moet doen en zwerf door de tijden van mijn leven. Ik wissel net zo snel van rol als ik mijn kleding wissel. Dan weer moeder, dan weer kind, dan weer even ik.

Ik weet wel dat ik niet de slimste ben, ik heb niet veel letters gegeten en in de ogen van die meneren en mevrouwen ben ik niets of niemand. Toch heb ik al heel wat jaren geleefd en veel beleefd, ik kan het me soms heel even herinneren en ben het dan weer kwijt.

Mijn kamer is niet mijn huis of thuis, ik heb er niet voor gekozen om hier te zijn. Maar omdat ik nu oud ben en gewend, protesteer ik niet meer of in ieder geval minder. Ik woon met mensen die ik vaag ken en er zijn mensen die zich om me bekommeren denk ik. Maar als je me vraagt waar ik ben? Ik kan het je niet zeggen. Ik zwerf over de ‘straat’ en scharrel mijn kostje bij elkaar, dat heb ik altijd zo gedaan. Deze straat is niet koud, maar mooi schoon, ik zoek naar open deuren om te zien of er iets van mijn gading is. En als niemand kijkt, dan neem ik wat ik mooi vind mee om het te laten verdwijnen en op de meest vreemde momenten weer tevoorschijn te laten komen. Niemand weet hoe ik dat doe, zelf begrijp ik het ook niet, want als ik het niet zie is het er niet meer.

Soms zoek ik mijn kinderen, ik heb toch kleine kinderen?, ze hebben me nodig om hen te beschermen tegen het kwaad. Misschien heb ik dat niet altijd goed gedaan, want ze zijn me afgenomen denk ik. Maar ik zoek ze toch om ze als een moeder te beschermen tegen dat wat ik zelf ook heb meegemaakt. Mijn wereld was niet mooi of makkelijk, altijd hard gewerkt en nooit echt liefde gehad. Opgevoed door mensen die niet mijn ouders waren, maar ik moest wel sjouwen en werken zo klein als ik was. Mijn vader nooit gekend, een bastaard kind van een Duitse soldaat zeggen ze. Mijn moeder zorgde niet voor me, beschermde me niet, speelde de hoer met allerlei vreemde mannen.

Ze denken wel dat ik niets meer weet, maar soms komt alles weer even terug en dan lach ik erom. Maar meestal maakt het me verdrietig, want ik kan er niet meer bij. Het is er wel maar tegelijk ook weer niet. Het zijn mijn herinneringen die vervaagd en vergeeld zijn als de paar foto’s die ik nog had van mijn leven. Ook die heb ik ergens verstopt waar niemand er meer bij kan. Misschien toch te pijnlijk om de herinneringen te zien, vastgelegd op fotopapier.

Als mensen me niet als volwaardig zien, dan voel ik dat meteen en dan kun je beter wegwezen. Ik heb er in mijn leven al heel wat ondersteboven gemept. Ik leef vanuit mijn gevoel, mijn gevoel zegt me alles en soms zal ook dat me wel bedriegen zoals ik in mijn leven vaak voor de gek ben gehouden.

Ik spaar mijn broodjes op en verstop ze, langzaam aan verdwijnt mijn geest, maar ook mijn lichaam neemt af in omvang. Langzaam heel langzaam verdwijn ik meer en meer in mezelf. Soms zoekend en vechtend voor wat eens was, maar er voor mij nog steeds is…..

Papa, mama, de kinderen….. ik moet er voor ze zijn…..en weer word ik wakker in een vreemde wereld….bang en verlaten.

 

 

And I always wake up in a different world. ...

 

Every time I wake up and do not know where I am. I forgot what I need to do and stray through the times of my life. I trade my roles as quickly as I exchange my clothings. Then mother, then child, then again even myself for a bit.

I do know that I'm not the brightest, I haven't eaten many letters and in the eyes of those men and women I am nothing or no one. However, I have already lived many years and experienced  a lot, I can remember it sometimes for a moment and then I lose it again.

My room is not my house or home, I have not chosen to be here. But because I am old now and used to it, I do not protest anymore or at least less. I live with people who I vaguely know and there are those who are concerned about me I think. But if you ask me where I am? I can not tell you. I stray on the ' street ' and free-range my living, that I have always done so. This street is not cold, but pretty clean, I seek to open doors to see if theres anything I like. And when no one is looking, I'll take what I like and make it  disappear and on most odd moments reappeared. No one knows how I do that, I neither understand it myself, because if I don't see it is no longer there.

Sometimes I search for my children, I have small children?, they need me to protect them from the evil. I may not always  have done this very well, because they took my kids away from me I guess. But I find them anyway to protect them as a mother from what I have experienced. My world was not pretty or easy, always worked hard and never really had love. Raised by people who are not my parents, but I had to lug around and work as small as I was. My father I never knew, a bastard child of a German soldier they say. My mother didnt take care of me nor protected me, she played the whore with all kinds of strange men.

They think that I know nothing anymore, but sometimes everything comes back and then I laugh about it. But mostly it makes me sad because I can't take any more. It is there but at the same time it does not. The are my memories faded and yellowed as the few pictures I had of my life. Which I have also hidden somewhere where no one can find them. Maybe still too painful to see the memories, captured on photo paper.

If people do not see and treat me as a normal person, I feel that right away and then you better get out of here. I slapped many people upside down during my life. I live from my feeling, my gut feeling tells me everything and sometimes also that will cheat me like I've been cheated so often in my life.

I'm saving my buns on and hide them, my spirit slowly disappears, also my body is decreasing in size. I fade very slowly more and more in myself. Sometimes searching and fighting for what once was, but still is there for me. ....

Papa, mama, the children ..... I should be there for them ..... and again I wake up in a strange world ... scared and left alone.