Hoe een leven te redden? Kunnen wij dat meneer H?
Ik werk al 33 jaar als verpleegkundige, opgeleid om levens te redden...
Het was januari 2015 toen ik meneer H. voor het eerst ontmoette, hij was een nieuwe cliënt in ons verpleeghuis. Een 56-jarige man, meerdere psychiatrische diagnoses in zijn dossier. Liggend in bed, niet willen eten, zei dat hij helemaal niets kon en wilde. Er was vrij snel een speciale band tussen ons en ik zorgde vele keren per week voor hem. Ik keek eigenlijk niet zo naar zijn diagnoses, ik zag een mens die om vele redenen ongelukkig was. Een man eigenlijk niet veel ouder dan ik. Langzaam boekten wij enige progressie, hij kon weer staan en begon weer te eten. Hij opende zich met de dag en zelfs als ik vrij hard naar hem was, zodat hij een volgende stap zou nemen, vond hij me wel aardig, net zoals ik hem ook wel graag mocht.
We hadden vele gesprekken en we waren beide gezegend met een donker gevoel voor humor. Hij ging per dag een beetje vooruit en op een gegeven moment hij liep langere afstanden en begon eigenlijk teveel te eten. Ik denk dat hij wilde genieten van de nieuwe vrijheid en hij daagde iedereen om hem heen uit met zijn sarcastische opmerkingen.
Hij wist welke auto van mij was en waar deze werd geparkeerd. Op een dag kwam hij terug naar de afdeling, lachend van oor tot oor: "uw auto is open en het is een puinhoop binnen". Ik vertelde hem dat mijn auto altijd open is en dat het ok was als hij dat wilde controleren, zolang hij niets zou beschadigen. Dan weer was zijn commentaar: ' Het is een Kia en dat zijn waardeloze auto’s, Koreaans en dan ook nog een oude '. Mijn antwoord was toen: 'maar ik heb een auto, en deze brengt me waar ik wil". Misschien een jaar later kwam ik naar zijn kamer en hij zei: ik zag een commercial op TV, Kia geeft 7 jaar garantie. Zijn ze toch misschien niet zo slecht '. De volgende week ging mijn auto stuk en ik vertelde het aan hem: "Mijn Kia is tuk, maar kan worden gemaakt" weer een grote glimlach.
Hij kon zichzelf steeds beter verzorgen, maar bleef voorwenden aan verpleegkundigen die hem nog niet zo goed kenden dat hij niets zelf kon doen. We waarschuwde hen, hij zal proberen om jou alles te laten doen, maar hij kan zichzelf prima verzorgen.
Hij was een religieuze man, ging bijna elke zondag naar de kerk. Ik gaf hem een nieuwe rol in de groep. Nu en dan liet ik hem bidden voor de maaltijd en een stukje uit de Bijbel lezen. Ook hadden we veel gesprekken over religie en hoewel we niet dezelfde standpunten hadden, respecteerde we elkaar. We konden elkaar eigenlijk alles zeggen maar er was nog steeds wederzijds respect.
Hij droeg een zware last op zijn schouders, het leven... verleden, heden en toekomst. Hij vond sommige dingen die hij deed in het verleden betreurenswaardig. Gemiste kansen en dromen. Hij sprak er openlijk over met mij vele malen. Zijn huidige situatie was niet wat hij wilde, in een verpleeghuis op de leeftijd van 57. Zorgen over financiën en zijn boerderij. Zijn toekomst zag hij soms positief. Als ik zelfs beter wordt dan nu, kan ik weer naar mijn eigen huis en een auto met brede banden hebben.
Een paar weken geleden explodeerde hij uit het niets, werd zeer agressief tegenover medebewoners en personeel. De politie moest komen om hem naar zijn kamer te begeleiden. Een paar dagen later gebeurde hetzelfde en hij was ook agressief naar mij, ik nam zijn handen en bracht hem naar zijn kamer. Daar hebben we een gesprek gehad en zei hij: ‘ het is oneerlijke, iedereen is tegen mij, ze liegen allemaal’. We zaten op zijn bank en terwijl hij alles aan me vertelde, voelde ik dat hij een beetje kalmeerde.
Op een zondag toen ik naar mijn auto liep, schreeuwde hij tegen mij vanuit de tuin: hey neem je me mee voor ritje? Ik zei nee meneer H. dat doen we als ik weer aan het werk ga. Dat was de laatste keer dat ik hem zag. Hij ging naar de afdeling, belde zijn familieleden dat jij eraan kwam en bestelde een taxi. Bij de familieleden thuis werd hij weer zeer agressief, sloeg mensen en brak meubilair. De politie kwam en nam hem mee. Daarna was hij opgenomen in een andere instelling voor therapie en andere medicatie. Vanochtend ontving ik een email van een collega: meneer H. is overleden, hij werd dood aangetroffen in zijn kamer. Ik weet niet wat er precies gebeurd is, maar het is een triest einde van een leven, een triest einde van een verhaal...
Ik kon u niet redden meneer H. en waarschijnlijk wilde u ook niet dat iemand dat zou doen.
How to save a life? Can we mr. H?
Working as a nurse for 33 years now, trained to save lives…
It was january 2015 when I met mr. H. fort he first time, he was a new cliënt in our nursinghome. A 56 year old man, multiple psychiatric diagnosis in his file. Laying in bed, didnt want to eat, said he could do nothing at all. There was a special connection between us pretty soon and I took care of him many many times per week.
I didnt look at his diagnosis too much, I saw a man being unhappy for many reasons. A man not much older than me actually. Slowely we made some progression, he could stand again and started to eat a bit more. He opened up day by day and even when I was pretty harsh to him, to make him take a next step, he kinda liked me as I liked him too.
We had many talks and we were both blessed with a dark sense of humor. Day by day he got a little better and at some point he was walking longer distances and actually started to eat too much. I think he did enjoy the new freedom and he challenged everyone around him with his sarcastic comments. He knew what car was mine and where it was parked. One day he came back tot he unit, smiling from ear to ear: ‘your car is open and its a mess inside’. I told him my car is always open and its ok for him to check as long he wouldnt damage anything. Then his comment was: ‘Its a Kia and they are lousy cars, Korean and on top yours is old’. My reply then was: ‘But I have a car, and it takes me wherever I want’. Maybe a year later I came to his room and he said: I saw a commercial on TV, Kia gives 7 years of garantee. So they cant be that bad’. Next week my car broke and I admitted it to him: ‘My Kia broke, but can be fixed’ Again a big smile.
He could take care of himself better and better, but kept pretending to nurses who didnt know him yet, that he could do nothing. We warned them, he will try to let you do everything, but hes self supporting.
He was a religious man, going to church almost every Sunday. I gave him a new role in the group. Now and then I let him pray for the meal and read a bit of a Bible text. We had many talks about religion too and although we didnt agree on each others points of view, we did respect each other. Actually we could say anything to each other and still have respect.
He was carrying a heavy load on his shoulders, life….past, present and future. He was sorry for things he did in the past a lot. Missed chances and dreams. He talked about it with me openly many times. His present was not what he wanted it to be, in a nursinghome at the age of 57. Worries about finances and his farm. His future he saw positive sometimes. If I get even better than now I may go out and have my own house again and a car with big wheels.
A few weeks ago he exploded out of the blue, became very aggressive towards other clients and personel. The Police had to come to get him to his room. Few days later the same happend and he also was aggressive towards me, I took his hands and brought him to his room. There we had a talk and he said its unfair, everybody is against me, they all lie to me. We were sitting on his couch and while telling me about it, I sensed he calmed down a little.
On a Sunday when I was walking towards my car, he yelled at me in the garden: hey you take me for a drive? I said No mr. H. we do that when I am back to work. That was the last time I saw him. He went to the unit, made a call to his relatives and ordered a taxi. At a relatives house he got very aggressive again, hit people and broke furniture. The Police came and took him away. After that he was taken to another institution to get different therapy and medication.
This morning I received an email from a colleage: Mr. H. died, he was found dead in his room. I dont know what exactly happend, but its a sad end of a life, sad end of a story…..
I couldnt save you mr. H. and probably you didnt want anyone to do that anymore.