Ik ben geboren in deze straat met huizen die na de oorlog in hoog tempo waren gebouwd om de woningnood op te lossen.

We hebben hier gewoond tot ik ongeveer acht jaar oud was en de tweeling werd geboren waardoor het huis te klein werd.

I was born in this street with houses that were built after the war at high speed in order to solve the housing shortage.

We have lived here until I was about eight years old and the twins were born making the House too small.

Ver van huis in de grote stad, leerling verpleegkundige die naast het vak ook leerde roken en drinken. Het was een mooie tijd waarin ik geforceerd snel volwassen werd door alle nare dingen die ik als jongen van 18 zag en meemaakte. Niet verwonderlijk dat ik viel voor de verleiding van bier en cigaretten. Ook somberheid was een woord dat bij deze periode hoort. Ik schreef in die periode veel melancholieke gedachten en gedichten op papier.

Far from home in the big city, student nurse who also learned to smoke and drink. It was a beautiful time when I was forced quickly to become an l adult by all the nasty things I saw and experienced as a boy of 18. Not surprising that I fell for the lure of beer and cigarettes. Also (gloom) depression was  a word that suits to this period. I wrote many melancholic thoughts and poems in that period 

3 juni 1983 samen op de grote dag, foto gemaakt bij Slot Zeist. Jong en onschuldig maar vastbesloten samen iets moois van ons leven te maken. Met ups en downs zoals iedere goede relatie die kent zijn we anno 2021 nog steeds samen en mogelijk gelukkiger dan ooit. We kunnen nu al terugkijken op een mooi leven samen met onze drie kinderen en inmiddels vier kleinkinderen.

 June 3rd 1983 together on the big day, picture taken at Slot Zeist. Young and innocent but determined to make something beautiful out of our lives together. With ups and downs like any good relationship has. Anno 2021 we are still together and happier than ever before. We can already look back on a beautiful life together with our three children and four grandchildren.

3 December 1995

Twaalf en half jaar getrouwd!!

Da’s een hele tijd, maar als je terugkijkt is het omgevlogen. Hoe het allemaal begon........ Jongen met bril en mooie krul­len ziet op de catechesatie het serieuze en mooie meisje van zijn dromen. Hij brengt haar eens thuis en dan valt zij hem om de nek en begint hem te zoenen. Het eerste stuk zal zonder strijd door het serieuze mooie meisje worden beaamd, het tweede stuk -over wie nou wie begon te zoenen- is al jaren en vast discussiepunt. Enfin daarmee begon het in ieder geval. Na enige tijd mocht hij ook aan haar ouders worden voorgesteld en dat klikte wel. Maar wat is nou een jochie van 17 jaar hele­maal, wat weet die nou van het leven en relaties ? Het begon zo mooi, maar na 6 weken was het toch weer over, de oorzaak daarvan lag eigenlijk heel simpel in de schoonmoeder....... hoe dat nou zat ? Het gesprek kwam eens op uitzet en dat soort zaken en een gehaakte 2-peroons sprei... Ach en toen is het jochie op zijn brommer gestapt en angstig de nacht ingereden, diep nadenkend of hij dit nu wel wilde. Zijn conclusie was nee hiervoor ben ik te jong. Dus hij maakte de verkering uit, een diep bedroefd serieus en mooi meisje achterlatend met niet meer dan een sombere brief.

Hij is nog wel een keer bij haar langs gegaan toen hij hoorde dat het niet zo goed met haar ging, maar hij wilde -ondanks grote twijfels- vrij blij­ven.

Daarna heeft hij haar nog een keer meegenomen naar Utrecht, waarmee hij de hoop op een hereniging deed opleven, maar hij wilde alleen maar vertellen dat hij ontwikkelingswerk wilde gaan doen.

Hij is toen de verpleging ingegaan, behield zijn bril, verloor zijn krullen, maar niet zijn streken. Hij maakte toen een donkere periode door, vol twijfel en zelfmedelijden, verloor zichzelf, hervond zichzelf. En toen zomaar op een dag heeft hij toen het serieuze mooie meisje gebeld en gevraagd of ze nog eens samen konden praten. Het serieuze mooie meisje moet wel veel van de jongen met de bril en zonder krullen houden, want ze zei onmiddellijk ja. Zij had inmiddels een rijbewijs en auto, daarmee zijn ze toen naar Muiden gereden, eerst naar Maxis, winkelen en daarna naar het Muider slot. Bij terugkomst in Zeist zei hij tegen haar dat ze de autokaart die ze mee hadden genomen wel mocht houden, enigszins bits zei ze dat ze die niet wilde hebben. Zij had maar één doel en dat was de jongen met de bril en zonder krullen voor zich terugwinnen, maar hij deed zo koel en bleef op afstand.

Daarna is er wat heen en weer geschreven en zij stelde hem voor een niet een­voudige keuze, hij als leerling-verpleegkun­dige was bang dat hij niet in staat zou zijn een serieus mooi meisje te onder­houden, maar zij wilde hem ook al zou hij geen cent hebben.

Uiteindelijk heeft hij zijn keuze gemaakt en was de verkering dik aan. Aanvankelijk reisde hij per trein, maar het afscheid nemen op een station deed steeds zo’n pijn. In no-time haalde hij zijn rijbewijs en kocht een zwarte Ford Escort, waarmee hij heen en weer pendelde tussen Rotter­dam en Zeist. Ze zijn toen samen op vakantie geweest naar Wijk aan Zee, kwamen weer terug -met delen van de uitzet- en konden elkaar niet meer missen. Spoedig schreef het serieuze mooie vrouwtje zich in voor een huisje, boompje, beestje.

In december 1982 kreeg zij de sleutel van een 1-kamerflat in Vollenhove, ze knapten dat samen op en het was de bedoeling dat hij in Rotterdam zou blijven wonen en zij in de flat. Braaf nam hij dan zijn toilet-tasje mee, maar ach waarom ook. Ze gingen samenwonen, hij haalde bij zijn ouders zijn sokken op en nam ze mee naar het serieuze mooie vrouwtje. Het was een leuke tijd op die flat, aan geld geen gebrek, twee auto’s voor de deur. Hij schreef voor haar kilometers lange gedichten en kocht telkens rozen(-geur en maneschijn).

Het samenwonen werd op 3 juni 1983 (dus ongeveer 12 ½ jaar geleden) bevestigd met een huwelijk.

Omdat een vaste baan in het ziekenhuis zekerheid werd verhuis­den ze in 1984 naar Rotterdam, ze kregen een hand sleutels mee en zochten een 5-kamerwoning in de Schinnenbaan uit. 1 kamer was gevuld en 4 stonden er leeg. Zij reed nu op en neer naar Zeist en hij was nu in 5 minuten op zijn werk. Dat heen en weer gerij beviel ook haar op den duur niet meer en ze vond een parttime baan bij het Openbaar Lichaam Rijnmond in Rot­terdam. Het serieuze mooie vrouwtje wilde toen een serieus mooi moedertje worden en na veel dis­cussie en soms zelfs ruzie (en ook wel leukere dingen), was het serieus mooie vrouwtje een serieus mooi aan­staand moedertje.

In juni 1986 werd Annabel geboren, weer een kamer gevuld, in september 1987 werd Jasper geboren weer een kamer gevuld en nog maar 1 over. Het serieus mooie moedervrouwtje stopte met werken. Met de welvaart in financiële zin was het toen wel enigs­zins gedaan, soms maar vroeg naar bed van de honger en hij viel af van 92 naar 75 kilo. Hij veranderde van baan hij werd waarnemend hoofd in een verpleeghuis voor demente bejaar­den en binnen 9 maanden hoofd (niet dat de financiële situatie veel verbeterde).

In 1988 stond het echtpaar voor de keuze: de auto wegdoen,  in een flat gaan wonen of een huis kopen. De keuze viel op het kopen van een huis en in december 1988 verhuisden zij naar de Hamerdenstraat. In 1989 werd Tessa geboren  -het huis op de Schinnenbaan zou nu vol zijn geweest-, maar op de Hamerden­straat betekent dat gewoon dat het echtpaar op zolder slaapt.

Door de drukte met drie kinderen verandert er wel het één en ander aan een relatie, samen tijd doorbrengen wordt een uit­zondering en als dat dan eens gebeurd, geniet je daar dan dubbel en dwars van. Niet alleen drukte door drie kinderen, maar ook door een andere baan voor het jochie met het brille­tje en zonder krullen.

Een baan waarin van 9 tot 17 niet altijd -of meestal niet- opgaat. Een baan waardoor de energie om weer eens een mooi gedicht te maken ontbreekt. Een baan waardoor het serieus mooie vrouwtje er regelmatig alleen voor staat, waardoor het jochie met het brilletje maar zonder krullen met inmiddels grijzende stekels en een sikje zich soms zo schuldig voelt dat hij zich afvraagt of hij niet beter een baantje van 9 tot 17 kan zoeken, omdat hij zich realiseert dat hij dit alleen maar kan doen met steun van de serieus mooie moeder vrouw.

Het leven neemt soms een vlucht met je en dan leef je het leven ook te snel en oppervlakkig. Maar elke dag is er weer één en wordt bij geregen aan de ketting die inmiddels 12 ½ jaar lang is geworden.

Serieus mooie moeder vrouw, de jaren zijn voorbij gevlogen, er is enorm veel verandert. Jij altijd bang om mij niet bij te kunnen houden, welk een ongegronde angst, ik blijf ondanks alles gewoon het jochie met het brilletje, zonder krullen maar met zijn streken en ik hou van je.

Meer dan 12 ½ jaar geleden heb ik jou ontmoet,

ik ken je al bijna meer dan de helft van mijn leven,

van een serieus mooi meisje ben je geworden,

een serieus mooie moeder vrouw.

12 ½ jaar geleden zijn we getrouwd,

zonder een moment van spijt voor mij,

ik hoop nog veel jaren met je te mogen delen,

in voor en tegenspoed.

We kennen het leven wel zo’n beetje,

we zijn niet bitter geworden,

niet alleen, maar samen zijn we sterk,

het beste zal nog komen,

De meeste dromen zijn bedrog,

onze droom is nog steeds waarheid,

jij houdt van mij en ik van jou,

op naar de toekomst.