De realiteit voor hen die lijden?

Al te vaak nemen we ‘alles wat goed is en gaat’ als normaal. En dan ineens worden we bepaald bij het feit dat niets vanzelfsprekend is. We zijn kwetsbaar en sterfelijk. Wat er vandaag is kan morgen –of vanavond al - weg zijn. Zelf heb ik dit uiteraard helaas ook al een paar keer moeten ervaren. Bijvoorbeeld het onverwacht overlijden van mijn vader als gevolg van een auto ongeluk en het moment waarop mijn zoon bijna overleed toen hij een slokdarm bloeding had.

Iedere gegeven dag creëren  we nieuwe herinneringen en schrijven we onze eigen geschiedenis. Meestal vanuit de gedachte dat we ongelimiteerd de tijd hebben en dan…?  Dan lopen we vaak snel verder zonder al te bewust te genieten van hét moment.

Iedereen is uniek, dus iedereen leeft zijn/haar leven op geheel eigen wijze. Wat ik belangrijk vindt, zal een ander mogelijk helemaal niet interesseren. En omgekeerd begrijp ik vaak niet waarom andere mensen bepaalde zaken belangrijk of interessant vinden.  Zolang we maar de dingen doen die we zelf belangrijk vinden zonder anderen tot last te zijn –of veroordelen- gaat het wel okay.

Op Facebook lijkt het vaak een parade van mensen die allemaal willen laten zien hoe gelukkig zij zijn en hoe goed ze het voor elkaar hebben. Dan maken we over hen meestal maar geen zorgen, dat lijkt immers niet nodig. Maar, laten we dan wel de waarheid zien, is alles echt zo pais en vree? De ruzies achter de mooie vakantie kiekjes, de schulden die zijn gemaakt voor die mooi aangelegde tuin, de lach die misschien in werkelijkheid een betraand gezicht is….

De verhalen achter de verhalen, als ze niet verteld worden kennen we ze niet. In deze tijd is er soms te weinig ruimte en tijd in een drukke wereld om stil te staan bij de niet positieve ervaringen die door anderen worden opgedaan. Glamour en glitter, succes dat is immers wat verkoopt.

Tegelijkertijd wordt er ook gesmuld van andermans ellende, ook dat is van alle tijden. Misschien om hun eigen ellende te relativeren. Diegenen die wel openlijk delen dat het hen niet zo goed gaat, ze zijn er ook. Dat is lastiger om mee om te gaan, dat vraagt misschien meer dan een ‘Like’. Daarom heeft Facebook extra reactie emoticons toegevoegd, zodat er bij een sterfgeval in ieder geval ‘de verdriet-emoticon’ kan worden geselecteerd.

De realiteit is dat we allemaal minder positieve dingen meemaken in ons leven, we kiezen zelf wat we daarvan hoe en met wie delen. Hoe de ander of anderen daarop reageren, zal per persoon verschillen. De één reageert uit beleefdheid, de ander heeft geen woorden, een derde kiest misschien net niet de juiste woorden enzovoorts. Feit is: je lijden kan niet worden overgenomen.

Mensen om je heen –hoe dichtbij dan ook-  maken niet door wat jij doormaakt, kunnen niet doorgronden waar je zit in je rollercoaster van ellende. Wat je nodig hebt van de ander, of misschien verwacht, zal je duidelijk moeten aangeven om te voorkomen dat je krijgt wat je niet wilt, of niet krijgt wat je wel wilt….dat is de harde realiteit.

 

The reality for those who suffer?

A way too often we take ' all that is good and goes well ' as normal. And then all of a sudden we are determined at the fact that nothing can be taken for granted. We are vulnerable and mortal. Whats here today may be gone tomorrow – or even this evening. I myself have ofcourse some of these experiences too. For example, the unexpected death of my father because of a car accident and the moment when my son nearly died when he had an esophageal hemorrhage.

Any given day we create new memories and we write our own history. Usually based on the idea that we have unlimited time and then ...? Then we often run quickly without consciously enjoying the time we get.

Everyone is unique, so everyone lives his/her life in a very personal way. What I  may find important, another person may find not interesting at all. And vice versa I often do not understand why other people find certain things important or interesting. As long as we do the things that we find important without burdening – or condemn- others it goes quite okay.

On Facebook it often seems a parade of people who all want to show how happy they are and how well they manage their lifes. Usually we dont worry about them, because theres no reasonfor it it seems. But, do we show the truth, is everything really so distinctly and good? The hassles behind the beautiful holiday snaps, the debts that were created for that beautiful landscaped garden, the laughter that might in reality be a tearful face. ...

The stories behind the stories, if they are not shared, we don’t know them. At this time there is sometimes too little space and time in a busy world to stop and pay attention to the less positive experiences that are gained by other people. Glamour and glitter, success that is what sells best.

At the same time sometimes people like other people's misery, that is something that happens a lot too.  To make them feel like ‘it can always get worse…’ and relativate their own sorrows. Those who openly share that their life is not going so well, they excist as well. That is more difficult to deal with, that requiers perhaps more than just a ' Like '. That is why Facebook added additional emoticons, so in case someone dies, the ' grief-emotican ' can be selected.

Reality is, we all face less positive experiences during our lifes, we decide if, how and with whom we share our sorrow. How other people react will be different per person. One just wants to be polite, another has no words to express him/herself and a third may chose the wrong words, and so on.

Fact is:  your sorrow and suffering can not be handed over.

People around you –even those who are close- do not experience what you go through and can not see where exactly you are in your rollercoaster of sorrow and grief. What you need from others, or maybe expect, you have to define clearly to prevent you get what you don’t want, or not get what you really want….thats the hard reality.