En toen was ze verdwenen...
De dame die ik een paar jaar heb gekend was een bewoonster van het verpleeghuis waar ik werk. Altijd vriendelijk, gelovig, een beetje traag, genietend van veel activiteiten zoals samen koffie drinken, bloemschikken, kijken naar een film.
Het ochtendritueel was altijd hetzelfde: De medicatie brengen terwijl ze nog in bed lag. Goedemorgen, de gordijnen openen en haar nog een beetje meer slaap gunnen. Dan om ongeveer 8 uur, soms 8.30 haar helpen met wassen en aankleden. Ze droeg graag een ketting en ze had 5 verschillende soorten parfum die ze graag op wilde.
Toen ik haar in 2014 ontmoette was ze goed mobiel en liep rond in de afdeling. Ze werd een paar keer ziek, zij hoestte veel en haar longen waren absoluut niet oké. Antibiotica hielp haar erdoor en dan was ze weer beter. Maar natuurlijk haar conditie werd elke keer dat ze ziek was iets minder.
Ze werd een paar keer meegenomen naar het ziekenhuis om via een infuus antibiotica te krijgen. Vervolgens kwam ze terug en we moesten haar motiveren om opnieuw te gaan lopen. Ze werd onzeker en bang om te lopen, het evenwicht van het lichaam was niet zo goed. Maar elke keer lukte het in ieder geval om haar te laten lopen, zeggend: ik ben bij u, u doet het erg goed en met een trots gezicht redde ze het nog net naar de badkamer.
De afstand die ze kon lopen werd minder en minder... en haar angsten om te vallen namen toe. Ze verslikte zich vaak wanneer ze dronk en we deden verdikkingsmiddel in alle vloeistoffen die ze dronk. Het aantal medicijnen werd ook verhoogd door de jaren heen.
Ze heeft van haar dagen genoten en was dankbaar voor de hulp die ze kreeg. Haar kinderen kwam haar regelmatig bezoeken en er waren altijd bloemen in haar kamer. Ze wilde genieten van de momenten en haar ziekte maakte dat ze veel vergat. Haar kleinzoon was ernstig ziek was en trouwde snel. Niet lang na het huwelijk overleed hij op zeer jonge leeftijd. Ze heeft het gehoord, maar vergat het bijna meteen. Een ziekte kan soms ook een zegen zijn...
Iedere ochtend hetzelfde praatje ...' heb je goed slapen?' 'Ja ik heb goed geslapen, heb jij ook goed geslapen?' en vervolgens maakte ze opmerkingen over mijn shirt ' ow mijn wat een mooi shirt draag je vandaag'. Het zijn slechts enkele kleine indrukken van een ochtend.
Wanneer we beginnen met de lunch, vragen wij altijd een moment van stilte voor degenen die willen bidden. Om te beslissen wat het juiste moment was om Amen te zeggen, keek ik altijd of zij klaar was en dat was het juiste moment. Na de lunch moest ze altijd medicatie inhaleren voor haar longen. Wij nam haar dan mee naar haar kamer daar genoot ze een tijdje van de rust. Ik vroeg haar altijd of ze de tv aan wilde en meestal was het een "ja". Gedurende 20 minuten keek ze dan naar de kinderzender.
Op een vrijdag, alles was normaal zoals altijd, dezelfde routines niets mis. Ze ging naar een activiteit waarbij ze een boeket van bloemen maakte. Kwam terug naar de afdeling met een glimlach op haar gezicht, trots op wat ze had gemaakt. Ik ging naar huis om half vier na een goede dag.
Die avond kreeg ze het erg benauwd, was bang en werd weer naar het ziekenhuis gebracht. Een infuus met antibiotica werd gestart en we hoorden van de familie dat het goed ging. Ik kwam na het weekend terug op het werk en begonnen de dag met een overdracht. Ook haar situatie werd besproken en we dachten dat ze op dinsdag misschien weer thuis zou komen. Om kwart voor acht belde haar dochter en vertelde me dat de toestand verslechterd was, ze kreeg het weer benauwd en de artsen zagen geen alternatieven meer en moesten beginnen met het geven van Morfine.
Ze stierf de volgende ochtend in het ziekenhuis... meestal sterven bewoners in ons verpleeghuis.. en hebben we de kans om afscheid te nemen. In dit geval was dat anders en het voelt raar, het voelt alsof het niet is afgerond.
Als dank kregen we van de familie een tegoedbon om bloemen te kunnen kopen voor de afdeling...het zal volstaan om voor een langere periode een bos bloemen te kunnen kopen... zodat ze zeker zal worden herinnerd. De bloemen kunnen misschien de lege plek in de woonkamer... een beetje vullen…..
And then she was gone…..
The lady I knew for a few years was a client of mine in the nursinghome where I work. Always friendly, religious, a bit slow, enjoying a lot all the activities like coffee together, flowering, watching a movie.
The morning ritual was always the same: bring her the medication while she was in bed. Wish her good morning, open the curtains and then let her sleep a bit more. Then around 8, sometimes 8.30 go to her and help her with washing and get dressed. She liked to wear a necklace and she had 5 different types of perfume she liked.
When I met her in 2014 she was walking around in the unit and quite independent. She got ill a few times, she coughed a lot and her lungs were definetly not okay. Antibiotics helped her through and then she was better again. But ofcourse her condition went down every time she was ill.
She was taken to hospital a few times to get infusion therapy. She then came back and we had to motivate her a lot to start walking again. She became insecure and afraid to walk, balance of the body was not so good. But every time we managed to at least let her walk, saying I am with you, you are doing a great job and with a proud face she made it to the bathroom.
The distance she could walk became less and less….and her fears to fall became a bother more and more. She chocked a lot when she did drink and we did put thickener in all the liquids she drank. The number of medication increased too over the years.
She did enjoy her days a lot and was thankfull for the help she got. Her kids came to visit her frequently and there were always flowers in her room. She did enjoy the moments and her disease made her forget a lot too. Her grandson was very ill and got married fast. Not long after the marriage he died at a very young age. She heard it, but forgot it almost right away. Sometimes a disease can also be a blessing…….
Every morning the same talk…..’did you sleep well?’ ‘Yes I did, did you sleep well too?’ and then making remarks about my shirt ‘ow my what a nice shirt you wear today’ Just some small impressions of a morning.
When we start lunch, we always ask for a moment of silence for those who want to say prayers. To decide the right moment to say Amen, I always looked when she was finished and that was the right moment. After lunch she always had to inhalate medication for her lungs. We took her to her room for that and she enjoyed being there for a while. I always asked her if she wanted the tv on and usually it was a ‘yes’. Sitting there for 20 minutes watching the kids channel.
Then on a Friday everything was normal as always, same routines nothing wrong. She went to an activity to make a bouqet from flowers and did ejoy it. Came back to the unit with a smile on her face, proud of what she created. I went home by 3.30 after a good day.
That evening she got very stuffy and afraid and was taken to hospital again. Another infusion with antibiotics was started and we heard from the family it was going well. I came back to work after the weekend and me and my collegues were starting the day. Discussed her situation and still thought she’d be back on Tuesday maybe. At 7.45 her daughter called and told me her condition changed a lot, she got stuffy again and the doctors had no more alternatives then to start giving her Morphine.
She died the next morning in hospital….. usually clients die in our unit….and we have the chance to say goodbye. In this case its different and feels weird, feels like its unfinished.
As a thank you we got a voucher from the family to buy flowers for the unit…….it will be enough to have a bunch of flowers for a long time….so she will for sure be remembered. The flowers may fill the empty space in the living…for a bit.