Personal Development Seminar
In december 1995 mocht ik van mijn werkgever het zogenaamde Personal Development Seminar volgen. Ik wist niet zo goed wat ik me erbij moest voorstellen, had alleen wat informatie van een collega gekregen die ook degene was die me de tip gaf een dergelijk seminar te volgen. Het was een vier daagse sessie in een kasteeltje in zuid Limburg, waarin je nogal op jezelf werd teruggeworpen en tot een aantal inzichten kwam over wie en wat je als persoon bent, maar vooral ook hoe je je onvermoede potentieel kunt aanboren.
Het was een ervaring die de rest van mijn leven heeft beïnvloedt, ik ben daarna nooit meer dezelfde geworden….dat klinkt dramatisch, maar het is absoluut waar.
Ik vertrok op een donderdagochtend in mijn Toyota, volgeladen met kleding voor allerlei gelegenheden, maar vooral netjes….stoffen broeken en colberts, want er waren duidelijke kledingvoorschriften. Onderweg heb ik de bandjes “de story van Frank Boeyen” geluisterd, prettige gesprekken en mijn favoriete muziek. Deze twee bandjes heb ik eens opgenomen van de radio, twee uren met interviews, afgewisseld met bijbehorende muziekfragmenten. De reis ging voorspoedig al moet ik toegeven dat ik best nerveus was tijdens de rit, wat stond me te wachten en vooral het werden wel vier dagen zonder mijn gezinnetje.
Uiteraard was ik veel te vroeg op de plaats van bestemming en kon ik op mijn gemak vanuit een telefooncel naar huis bellen om te melden dat ik gearriveerd was.
Het kasteel werd nu mijn place to be voor de komende vier dagen. Ik meldde me bij de receptie en kon plaatsnemen in een ruimte waar koffie werd geserveerd, ondertussen wachtend op wie en wat er komen zou.
Toen alle deelnemers waren gearriveerd werden we opgehaald en welkom geheten door de trainer. Iedereen kreeg een eigen kamer, voorzien van douche en toilet, waar we onze spullen naar toe brachten en we werden daarna verwacht in de ruimte waar de sessie een aanvang zou gaan nemen. Mijn kamer lag aan de achterkant van het kasteel en keek uit op een waterpartij, ik denk een riviertje, waarin een schoepenrad draaide, dus ik hoorde alle nachten het geruis van het water onder mijn raam, een geluid waarvan een enorm kalmerende werking uitging.
In een rijtje gingen we op weg naar de grote ruimte voor de sessies gedurende de volgende uren en dagen werden gehouden. Nog voor we binnengingen hoorden we de muziek al, het was muziek van Vangelis, Chariots of fire, als ik me de titel goed herinner. De reden waarom we dezen muziek telkens te horen kregen werd ons pas veel later verteld.
In een klassikale opstelling stonden tafels en stoelen waar een ieder plaatsnam, waarna de trainer ons nogmaals welkom heette en zich uitgebreid voorstelde. Vervolgens mocht iedere deelnemer zich kort introduceren. Een zeer gevarieerd aanbod aan mensen bleek aan dit seminar deel te nemen, werkkringen varieerden van verkoper tot managers van de PTT (nu KPN). Ook de redenen om deel te nemen lagen mijlenver uit elkaar. Er mocht niet gerookt worden en het advies was om maar gewoon helemaal met roken te stoppen, verder dronken we de hele dag water met ijs dat in kannen op de tafels stond. Op de tafels stonden ook bakjes met pepermuntsnoepjes, dezelfde die je bij het verlaten van een Chinees en Grieks restaurant mag meenemen. Iedereen kreeg een naamkaart die ingevuld op de tafel voor je stond, naast je naam stond er ook de voorgedrukte tekst “succes is geen toeval” op. De betekenis van deze tekst is me gedurende het seminar volledig duidelijk geworden. Tijdens de sessies mocht je niet naar het toilet, als je wel ging kreeg je een gele kaart, hetgeen betekende dat je aan het einde van het seminar een soort boete moest betalen. Te laat komen had dezelfde consequenties.
De sessies begonnen ’s morgens om 8 uur en duurden zolang als nodig werd geacht. Dat betekende dat we voor 8.00 uur gewassen en gekleed moesten zijn en een ontbijt hadden genuttigd. Verder was het de ene dag om 22.00 uur afgelopen maar de andere keer kon het ver na middernacht zijn.
Voor mij was het aanvankelijk moeilijk, tobbende met een negatief zelfbeeld, gebrek aan zelfvertrouwen en een aan het onwaarschijnlijke grenzende twijfel over mijn zijn als mens en functionaris. Wie was ik nou helemaal om mijn mond open te doen en mijn nietszeggende mening te geven? Ik was toen toch al een jaar zorgmanager…en bleef me maar afvragen waar ik dat dan wel aan verdiende? Iedereen wist en kon in mijn ogen alles beter, als je zo denkt, dan gaat het functioneren natuurlijk ook niet al te best.
We kregen een boek aangereikt, daarin staat kort alle stof beschreven die we gedurende het seminar behandelen en na iedere sessie moet één van de deelnemers een zogenaamde recap(itulatie) geven. Tijdens de sessie wordt telkens verteld dat ieder mens de beschikking heeft over een ongekend potentieel aan mogelijkheden waarvan we geen weet hebben en als we de werking daarvan leren begrijpen zijn we tot onmogelijk gehouden prestaties in staat. Hierbij werd bedoeld het potentieel van het onderbewuste, alles wat we waarnemen wordt opgenomen door het onderbewuste. Als we positieve boodschappen doorgeven, zal het onderbewuste ook met positieve pulsen reageren. Als we vol vertrouwen in onszelf zijn, dan zal het onderbewuste die gedachten ook ondersteunen.
De boekenlijst die we bij het seminar kregen bevat vele titels van inspirerende schrijvers, een aantal daarvan heb ik ook daadwerkelijk gelezen. Degene die met het meest aanspreekt is Dr. Norman Vincent Peale, een Amerikaanse dominee die hamert op positief denken. In moeilijke tijden heb ik veel steun aan zijn boeken, waarvan ik er een aantal heb aangeschaft.
Na afloop van het seminar kwam ik terug in Rotterdam met een gevoel alsof ik op wolken leefde, alles leek mogelijk en ik blaakte van het zelfvertrouwen en de mensen om me heen begrepen er totaal niets van. Deze roes heeft een behoorlijke periode aangehouden, maar verdween op een gegeven moment ook weer uit beeld en ondanks alle geleerde lessen ontaarde mijn zijn in een burnout, waarover ik verderop (1997) zal schrijven.
Personal Development Seminar
In december 1995 I was allowed by my employer to follow the so-called Personal Development Seminar. I didnt know what I had to expect from it, I only had gotten some information from a colleague who also was the one who gave me the tip to follow such a seminar. It was a four day session in a manor in South Limburg, in which you had to deeply face yourself and come to new insights to who and what you are as a person, but also how you can tap into your unsuspected potential.
It was an experience that affects the rest of my life, I'm never become the same. ... that sounds dramatic, but it is absolutely true.
I left on a Thursday morning in my Toyota, fully loaded with clothes for all occasions, but especially neat .... trousers and jackets, because there were clear dress codes. During the trip I was listening "the story of Frank Boeijen", pleasant conversations and my favorite music. These two straps I once recorded from the radio, two hours with interviews, interspersed with accompanying music fragments. The trip went smoothly though I must admit that I was nervous during the ride, cause i really had no clue what to expect and especially it were four days without my family.
Obviously, I was way too early at the destination and could I at ease call home from a telephone to report that I arrived.
The castle was now my place to be for the next four days. I volunteered at the front desk and could take a seat in a room where coffee was served, meanwhile waiting for who and what was to come.
When all participants were arrived we were picked up and welcomed by the trainer. Anyone got a private room, equipped with shower and toilet, where we brought our stuff to it and we were then expected in the room where the session would go take a starting. My room was at the back of the Castle and looked out on a water feature, I think a small river, in which a water wheel turned all the nights, so I heard the murmur of the water under my window, a sound which had a huge calming effect on me.
In a row we went towards the large space for the sessions were held over the next hours and days. Even before we entered we heard the music though, it was music by Vangelis, Chariots of fire, if I remember the title correctly. The reason why this music played each time we entered the room we were told until much later.
Tables and chairs were set up in a classroom where everyone sat down, after which the trainer welcomed us again and intorduced himself expanded. Then each participant was allowed to briefly introduce themselves. A very varied range of people turned out to take part in this seminar, employment ranged from seller to managers of the PTT (now KPN). Also the reasons to participate were miles apart. There was the advice to just completely quit smoking, and we drank water with ice all day that was put on the tables. On the tables were also boxes with Peppermint candies, the same one you get when leaving a Chinese and Greek restaurant. Anyone got a name card that was filled out on the table for you, next to you there was also the for printed text "success is no accident". the meaning of this text became fully clear and evident during the seminar. During the sessions you were not allowed to go to the toilet, if you did you got a yellow card, which meant that you were expecred tp pay sort of fine at the end of the semina. Being late had the same consequences.
The sessions began in the morning at 8 am and lasted as long as was deemed necessary. That meant we had to be washed and dressed before 8 a.m. and had breakfast. Furthermore, it could last till at 10 p.m. but other times could be well after midnight.
For me, it was initially difficult, fretting with a negative self image, lack of confidence and one on the unlikely bordering doubt about myself as human beings and functionary. Who was I gone completely open my mouth to do and my meaningless opinion? I was then already a year care manager ... and kept wondering where did i earn that? Everyone knew more and could in my eyes do everything better, if you think like this, then it’s not going to work, of course, and its hard to do a good job.
We were given a book, it States briefly described all that we would talk aboutt during the seminar and after each session one of the participants was called to give a recap (itulation). During the session is always told that every human being has an unprecedented potential of possibilities of which we do not know, and if we learn to understand its functioning, we are held to impossible performance in State. It was referred to the potential of the subconscious mind, everything we perceive is ‘recorded’ by the subconscious. If we pass on positive messages, it will respond with positive subconscious pulses also. If we are full of confidence in ourselves, then the subconscious will also support those thoughts.
The books list we were given at the seminar contains many titles of inspiring writers, some of them I actually read. The one with the most impact on me (then) was Dr. Norman Vincent Peale, an American pastor who insists on positive thinking. I have a lot of support in difficult times to his books, some of which I have purchased.
At the end of the seminar I came back in Rotterdam with a feeling like I lived on clouds, everything seemed possible and I was filled with lots of self esteem and the people around me understood just little of it (they were not there). This ruffle has a decent period, but disappeared at one point out of the picture again and despite all lessons learned degenerated me in a burnout, which I will write about later (1997).