Wat te doen?

 Je bent 53 en hebt je eigen website. Je schrijft  een heleboel korte verhalen om uit te drukken hoe je over bepaalde onderwerpen denkt en post deze op je website. Eén onderwerp gaat over vrienden en de betekenis die je aan dat woord geeft.

Eigenlijk zit ik te klagen dat ik niet veel echte vrienden heb en kom met aantal bittere conclusies.

 

Vele  jaren geleden in 1980 toen ik begon te werken in het ziekenhuis ontmoette ik iemand die altijd mijn beste vriend is geweest. We deelden veel door de jaren heen en op een gegeven moment gingen we beide onze eigen weg. Een paar jaar later (door toeval?) kwamen we elkaar weer tegen  in een IKEA winkel en het contact werd vernieuwd. Eigenlijk is het voortgezet alsof er geen onderbreking was. We hadden een hechte vriendschap van vele jaren die zelfs voortduurde toen we terug naar het centrum van Nederland verhuisden. We hebben echt alle goede en slechte momenten gedeeld en er was geen twijfel of de een zou opstaan en er zijn om de ander  te helpen. Nu en dan troffen we elkaar en hadden  altijd een goede tijd. Toen mijn vader overleed in 2003 en er  geen enkel contact of bericht van mijn beste vriend kwam, was ik verdrietig en teleurgesteld, misschien zelfs boos. En dat is wanneer het contact stopte...

Mijn ego en trots waren gewond en toen hij probeerde weer in contact te komen (misschien 2 jaar geleden) weigerde ik dat zeggende: wat voor soort vriend is hij? Hij was er niet voor mij en ik heb geen behoefte hem terug in mijn leven te hebben. Mijn God was ik nog steeds bittere na zoveel jaren? Lijkt er wel veel op en de gemakkelijkste manier was om het te negeren, denken  dat ik gelijk had en doorgaan alsof het niets voor mij betekende.

Zo nu en dan hij dacht ik natuurlijk aan hem en ik moet toegeven dat ik hem miste.  Hij was als een broer voor  mij en aangezien ik geen echte broer heb (alleen 4 zusters) miste ik eigenlijk  mijn broer. Toch was ik nog te  trots en koppig  om  de eerste stap  doen de inspanning  om weer in contact te komen.

Ik ging door en aan het begin van dit jaar ben ik  begonnen met het schrijven van korte verhalen voor mijn eigen website. Ik voel de drang om mijn gedachten uit te drukken op  'papier' en het voelt alsof dingen op hun  plaats vallen , als een reorganisatie van mijn geest.

Vanmorgen heb ik een bericht ontvangen : "Sorry voor mijn afwezigheid in de afgelopen jaren. Thuur denk je het  ooit zal kunnen opbrengen om me te  vergeven? "

Ik las het  en opnieuw was het  alsof dingen op hun plaats vielen, zoals wat voor soort vraag is dit? Ik die veel korte verhalen heb geschreven over zo veel onderwerpen, vriendschap, depressie, tijd, ouder worden... enz. Kan ik zeggen ik vergeef je?

NEEE, dat kan ik niet,

 tussen vrienden en broers is er geen noodzaak of reden  om te vergeven. Er zijn redenen voor ons gedrag en de keuzes die we in het leven maken. We hoeven niet altijd een verklaring. En het zou zo dom zijn om de hand van een vriend niet te pakken wanneer hij die uitsteekt.

Wanneer je 53 bent en een vriend zegt: kunnen we elkaar weer ontmoeten... wat te doen?

Je  eigen hand uitsteken  en zeggen JA, laten we een afspraak maken om elkaar te ontmoeten en bij te praten over hoe het met ons is, hoe ons leven verder ging in de afgelopen jaren. En  zorg ervoor dat je hem niet vergeet te vertellen dat je hem hebt gemist en nog steeds van hem houdt.

Dus R. na al die jaren staat  de koffie in Veenendaal nog steeds te wachten tot je komt :-)

 

 

What to do?

 

You are 53 and have your own website. On this site you post a lot of short stories to express the way you look at certain topics. One topic is about friends and the meaning you give to that word.

I actually complain I have not many real friends and come up with some bitter conclusions.

Many years ago in 1980 when I started working in hospital I met someone who has always been my best friend since then. We shared a lot over the years and at some point we both went different ways. A few years later (by coincidence? )we met again at an IKEA store and the contact was renewed. Actually it continued like there was no break. We had a close friendship for many years again that even lasted when we moved back to the center of Holland. We really shared all the good and bad moments and there was no doubt one would stand up fort he other to be there to help. Off and on we met and always had a good time. Then in 2003 my dad died and there was no single contact or message from my best friend.

I was sad and dissapointed, maybe even mad. And thats when the contact stopped…..

My ego and pride were hurt and when he tried to get back in touch (maybe 2 years ago)  I refused saying: what kind of friend is he?  He let me down and no way I will have him back in my life. My God was I still bitter after so many years? Seems I was and the easiest way was to ignore it, think I was right and move on like it didnt mean anything to me.

Every now and then he crossed my mind and I must admit I missed him. He was like a brother to me and since I have no real brother (only 4 sisters) I actually missed my brother. Still I was too proud and stubborn to take the first step and do the efford to get back in touch.

 I moved on and at the beginning of this year started to write short stories for my own website. I feel the urge to express my thoughts on ‘paper’ and it feels like things fall in place, like a reorganization of my mind.  

This morning I received a message: “Sorry for my absence in the past years. Thuur do you think you will ever be able to forgive me?”

Read it and again it was like things fell into place, like what kind of question is this? Me who writes so many short stories about soo many topics, friendship, depression, time, growing old…..etc.  Can i say I forgive you?

NOOOO I can’t,

cause between friends and brothers theres no need to forgive. There are reasons for our behaviour and the choises we make in life. We do not always need an explanation. And it would be sooo stupid to not grab a friends hand when he reaches to you.

When you are 53 and a friend says: can we meet again…what to do?

Reach out your own hand and say YES, lets make an appointment to meet and talk about how we are doing, how our life went in the past years. And most of all make sure you tell him you missed him and love him still.

So R. after all those years the coffee in Veenendaal is still waiting for you :-)