Mr. J.

 

Gisteren, zondag 2 oktober, overleed Mr J. Hij was een van mijn cliënten en ik werkte geruime tijd met hem in ons verpleeghuis. Was hij speciaal? Ja dat was hij zeker! We hebben elkaar ontmoet op het moment dat ik kwam werken in dit verpleeghuis en ik werd zijn coördinator van zorg. Dit betekent dat we een frequent contact hadden en we vele dagen ‘samen werkten’. Ik zal hem missen, dat is zeker, we hadden een sterke band.

 

In het begin was het moeilijk voor hem om me zijn vertrouwen te geven en hij moest leren dat ik een belofte niet breek. Hij was een man van structuren en gewoonten, net als ik. Elke dag kwam hij bij me met veel vragen en zorgen die hij had over van alles en nog wat. Eigenlijk op het moment dat ik aankwam op het werk zat hij al te wachten op de bank in de gang, meteen een vragenvuur om me te begroeten. Na enkele weken zei ik: "mr. J, ik ben niet meer de jongste, zou u mij een plezier willen doen?",  "Zeker" antwoordde hij. En ik vroeg hem om zijn vragen op papier te zetten, zodat hij dit aan me kon geven en ik het niet zou vergeten. Sindsdien verzamelde ik een stapel van kleine stukjes papier met zijn vragen daarop geschreven. Dit werkte prima voor zowel hem als mij.

Hij was een religieuze man en ging elke zondag naar de kerk. Hij deed altijd zijn best om er als een gentleman uit te zien. Maar hij merkte niet op als zijn das niet recht zat, of als zijn rits half open stond. De eerste keer dat ik hem vroeg  "is het oké als ik uw stropdas recht maak" was hij een soort bang, alsof hij  bevroor, bang om iemand dichtbij te laten komen. Na enige tijd werd het normaal voor hem en hij kwam zelf naar me toe voor zijn ' zondagochtend check'.

De heer J. was best gehandicapt, zowel mentaal als fysiek, maar ik keek niet naar zijn handicaps, ik zag een man die ervan genoot om te praten. Praten over zichzelf, trots op alles wat hij deed en nog steeds aan het doen was. Hij liep vele kilometers, nam zelfs deel aan de avond 4 daagse. Dit evenement is heel bekend in Nederland, mensen lopen 5 of 10 kilometer per dag gedurende vier dagen. Mijnheer J liep altijd de 10 kilometer. Hij had een bijzondere positie in de kerk als vrijwilliger en hij sloeg bijna nooit een kerkbezoek over. En hij had een kleine (45km)-auto waarin hij naar vele plaatsen reed.

Vorig jaar wilde hij op vakantie gaan. Hij heeft veel gereisd in zijn leven, maar zijn conditie werd minder. Hij smeekte me bijna om een vakantie te organiseren voor hem. Ik zei dat we zouden proberen een korte veilige reis te organiseren en we boekten een hotel voor een paar dagen niet te ver van het verpleeghuis. Een paar dagen later kwam ik er achter dat hij het zelf geannuleerd had omdat het volgens hem te dichtbij was. Hij vertelde het me niet zelf.. Toen  ik de volgende dag arriveerde , was hij zenuwachtig en draaide maar om me heen, niet wetend hoe dit aan mij  te vertellen. Tenslotte vroeg ik hem wat is er mis en blozend als een kind vertelde hij me wat hij had gedaan.  Een beter alternatief werd gevonden voor hem. Hij ging met de trein naar het noorden van Holland en nam de boot naar één van onze eilanden. Daar is een speciale locatie waar gehandicapte mensen een georganiseerde vakantie met professionele hulp kunnen hebben. Hij had daar de tijd van zijn leven.

Vorig jaar brak hij zijn arm. Hij was heel erg afhankelijk van hulp op dat moment en hij was daar niet comfortabel mee. We gingen een paar keer samen voor controle naar het ziekenhuis en hij sprak vanaf het moment dat we vertrokken tot het moment dat we terugkwamen. U moet weten dat hij een probleem had met spreken, waardoor het soms zeer moeilijk was te begrijpen/verstaan hij zei. Ik raakte daar min of meer aan  gewend en begreep meestal  95% van wat hij zei. Maar het kostte een hoop  focus en energie, dus na een bezoek aan het ziekenhuis was ik behoorlijk moe. Hij wist ook mijn werkschema heel goed, vroeg me de dagen dat ik moest werken, herhaalde deze en dan was het ok voor hem. Dus ik heb vaak gehoord: "maandag, dinsdag en woensdag werk je en dan het weekend weer werken". "Ja mr. J correct, je hebt gelijk".

In april zijn we verhuisd naar een ander gebouw en mijnheer J had de wens om een groter appartement voor zichzelf te hebben. Het betekende dat hij naar de 6e verdieping verhuisde en ik ging werken op de 5e. Zo kreeg hij een andere coördinator en onze contacten was minder intens. Nog steeds wilde hij mijn werkdagen weten en bleef vragen wanneer ik op de 6e verdieping zou komen werken.

Hij had een nieuwe vakantie naar 'zijn' eiland gepland voor september. In de tussentijd werd hij behoorlijk ziek. Hij leed aan kanker die voor een langere tijd ‘rustig’ was. Maar ineens werd het weer agressief en zijn toestand ging echt snel achteruit. Hij voelde het, maar negeerde het eigenlijk. Hij was gericht op zijn vakantie! Hij slaagde erin om naar het eiland te gaan en mijn innerlijke stem zei... dat is het laatste ding dat hem gaande houdt. De eerste week was hij heel ok en genoot enorm, de tweede week genoot hij ook wel, maar lag vaker op de bank en in bed.

Hij kwam afgelopen vrijdag thuis en het einde naderde. Hij lag in bed en kwam er niet meer uit. Gisteren was ik in zijn kamer... en zag hem rustig sterven. Ik zei niets, maar in mijn gedachten zei ik: "je hebt het maar mooi gedaan mr.  J, u heeft een geweldige vakantie gehad op aarde en nu gaat u op reis naar de plaats waarin u altijd heeft geloofd"

Ja ik zal hem missen, maar het is  goed,  hij is nu thuis. .

 

 

Mr J.

 

Yesterday, Sunday october 2nd,  Mr. J died. He was one of my clients and I worked with him for quite some time in our nursinghome. Was he special? Yes he was definetly ! We met the moment I started working there and I became his coördinator. This means we had a frequent contact and we sort of ‘worked’ together every day. I will miss him, thats for sure, we had a strong bond.

In the beginning it was hard for him to trust me and he had to learn I do not break a promiss. He was a man of structures and habbits, a lot like me. Every day he came to me with many questions and concerns he had about whatever.Actually the moment I arrived at work he was already waiting for me on the bench in the corridor to greet me and right away ask a ton of questions. After some weeks I said: “mr J, I am not the youngest anymore, will you do me a favor?”, “Sure” he replied. And I asked him to put his questions on paper so he could give it to me and I wouldnt forget. Since then I collected a pile of small pieces of paper with his questions written on them. Worked fine for both him and me.

He was a religious man and went to church every Sunday. He always did his best to look like a gentleman. But he didnt notice if his tie was not straight, or his zipper was half open. The first time I asked him “is it okay if I make your tie straight” he was kind of scared, like he was freezing, afraid to let someone come close. After some time it became normal for him and he came to me for his ‘Sunday morning check’. 

Mr J. was pretty much handicaped, both mental as fysical, but I didnt look at his handicaps, I just saw a man who enjoyed to talk. Talk about himself, being proud of all the things he did and was still doing. He walked many kilometers, even participated in the 4 days walk. This event is quite known in Holland, people walk 5 or 10 kilometers a day for four days.  Mr J always walked the 10 kilometers. He had a special position in the church as a volunteer and he never skipped a Sunday church visit. And he had a small (45km) car in which he went to many places by himself.

Last year he wanted to go on a vacation. He did travel a lot in his life, but his condition got worse. He was nearly begging me to organize it for him. I said we try a small safe trip and we booked a hotel for a few days not to far from the nursinghome. A few days later I learned he canceled it because it was to close. He didnt tell me…..  When I arrived the next day, he was nervous and cirkeling around me, not knowing how to tell me what he did. Finally I asked him whats wrong and blushing like a child he admitted what he did. A better alternative was found for him. He went by train to the north of Holland and took the boat to one of our islands. Thers a special place where handicaped people can have an organized vacation with professional help. He had the time of his life.

Last year he broke his arm. He was very much depending on help at that time and he was not comfortable with it. We went for checkups in the hospital a few times and he was talking from the moment we left the nursinghome till the moment we came back. You should know he had a problem with speaking which made it very hard to understand everything he said. I got more or less used to this and understood 95% of what he said. But it took a lot of focus and energy, so after a visit to hospital I was pretty much worn out.

He also knew my workingschedule quite well, asked me the days I had to work, repeated them and then it was ok for him. So I heard many times: “you work Monday, Tuesday and Wednesday and then you are off and work the weekend again”. “Yes mr. J correct, you are right” .

In april we moved to another building and Mr J had the wish to have a bigger appartement for himself. It meant that he moved to the 6th floor and I work on the 5th. So he got another coördinator and our contact was less intense. Still he wanted to know my working days and kept asking when will you start working on the 6th floor.

He planned another vacation to ‘his’ island for september. In the meantime he got pretty ill. He was suffering from cancer which was sort of quiet for a longer time. But all of a sudden it got agressive again and his condition went down real fast. He sensed it, but ignored it actually. He was focused on his vacation ! He managed to go to the island and my inner voice said….. thats the last thing that keeps him going. The first week he was quite ok and enjoying a lot, the second week he did enjoy too, but was on the couch and in bed more often.

He came back last Friday and the end was near. He was in bed and didnt get out anymore. Yesterday I was in his room….and saw him pass away. I said nothing, but in my mind I said: “you did it mr J, you had a great vacation on earth , and now you travel to the place you always believed in”

 

Yes I will miss him, but its good,  hes home now.