Zelfmoord
vorige week pleegde Joost Zwagerman een beroemde Nederlandse schrijver zelfmoord. Hij was slechts 51 en (volgens mij) in de beste periode van zijn leven. Werkte aan vele projecten, vol van en met nieuwe ideeën en had een heleboel inspiratie en succes. Het was bekend dat hij al lange tijd aan depressies leed. Toch was het een schok om het trieste nieuws op de radio te vernemen. Een groot aantal reacties verscheen in de media en iedereen had er wel een mening over.
Hij schreef en sprak vele malen over het onderwerp depressie en zelfmoord, maar ik heb nooit een van zijn boeken gelezen. Hij was gewoon iemand die ik "kende" van zijn verschijning in een tv-programma waar hij sprak over zijn nieuwe boek of zijn visie op kunst gaf. Ik vond hem een interessant persoon, iemand die veel over vele onderwerpen wist. Nog steeds heb ik nooit de tijd genomen om zijn werken te verkennen of de inspanning gedaan om zijn boeken te lezen.
Dus wat rest van hem voor mij is de indruk die hij maakte en de kans om nog steeds zijn boeken te lezen als ik wil. Ik heb ontdekt dat ik 4 van zijn boeken op mijn pc heb als bestanden voor mijn e-reader.
Mijn vrouw voelde zich niet goed toen ze het nieuws van zijn zelfgekozen dood hoorde. Ze had eigenlijk zelfs kippenvel. Gewoon om de eenvoudige reden dat ze veel van mij in hem herkent in hoe hij was. En eigenlijk heeft ze best gelijk. Ik ben ook creatief en werk aan veel projecten, ben in mijn 50’er jaren en beschouw mezelf als succesvol in wat ik doe. En ook ik kan down en somber zijn. Ik heb mezelf vaak geanalyseerd door de jaren heen en inderdaad er waren tijden wanneer de dood de gemakkelijke uitweg leek uit 'mijn ervaren' problemen in het leven. Ik herinner mij mezelf op de leeftijd van misschien 15, werkend in een vakantie baan, permanent in de zon het gras maaien. En ik dacht: wat is het nut van het leven, wat heeft het voor zin? Alles is al eens gedaan, dus waarom tijd verspillen aan het leven? We zijn geboren en sterven hoe dan ook, dus waarom niet nu?
Dat is ook de tijd dat ik begon te schrijven in kleine notebooks, het neerschrijven van gedachten en ervaringen. Ik pleegde geen zelfmoord en maakte mijn school af. Ik ging naar een andere school en bij tijd en wijle voelde ik me down en eenzaam, onbegrepen enzovoort.
Na school verhuisde ik naar Rotterdam om verpleegkunde te studeren, leefde in een kleine kamer in het ziekenhuis. Ver weg van huis, alleen, geconfronteerd met zeer zieke mensen, onzeker en een beetje verloren. In die tijd schreef ik veel, heel veel gedichten. Maar het was een beetje een dubbel gevoel, aan de ene kant down en aan de andere kant het verkennen van de wereld. Vrijheid, weg van huis, verdiende meer geld dan ooit tevoren. Ik genoot daar ook erg van. Dronk veel, experimenteerde met soft drugs, weinig slapen en ongezond eten. Ik herinner mezelf duidelijk staande op het treinstation, wachten op de trein naar huis. Treinen die heen en weer reden en een aantal passerende op hoge snelheid. De gedachten toen waren: als ik slechts 3 stappen zet, is alles voorbij. En toen stapte ik IN de trein.
De laatste keer dat ik hier niet meer wilde zijn was toen ik mijn burn-out in 1997 had. Liggend in bed, alleen maar huilen en zeggen 'Ik wil sterven'. Dat was een verschrikkelijke ervaring voor mijn vrouw en ik was me helemaal niet bewust van het egoïsme hiervan. Pas later toen wij hierover spraken vertelde ze me hoe het voor haar was geweest.
Terugkijkend zie ik de gedachte aan zelfmoord nu en dan verschijnen in mijn leven. Het voelde comfortabel om altijd een ontsnapping, een gemakkelijke uitweg te hebben.
Ik ben nu 53 en door gegaan met mijn leven, nog steeds zijn er ups en downs zo nu en dan. Maar ik heb een heleboel goede dingen meegemaakt die ik zou hebben gemist als ik de verkeerde keuze had gemaakt. Ja, ik kan nu zeggen het zou de verkeerde keuze zijn geweest! Mijn leven heeft zoveel te bieden voor mij: Ik heb een prachtige vrouw, 3 prachtige kinderen, 2 mooie kleinkinderen, een leuke baan, een mooi huis, veel hobby s en nog zoveel te doen en te bereiken in dit leven. Ik wil oud worden en de kans hebben om verder te groeien en me te blijven ontwikkelen en ontdekken, MAAR ik ben ook duidelijk in wat ik niet wil en heb dat op papier gezet. Blijkbaar wil ik toch nog steeds de kans houden om te kunnen kiezen... en het opschrijven hiervan en het delen met mijn vrouw en kinderen geeft mij rust.
Dus, wees niet bang, ik heb nog veel te doen en te veel om voor te leven en ik zal jullie blijven lastigvallen met mijn schrijverijen -smile-
Beste Joost, ik zal wel je boeken gaan lezen, maar niet je voorbeeld volgen! Rust zacht.
Suicide
Last week Joost Zwagerman a famous Dutch writer commited suicide. He was only 51 and (up to me) in the best period of his life. Worked on many projects, filled with new ideas and had a lot of inspiration and succes. It was known he suffered from depressions for a long time already. Still it was a shock to hear the sad news on the radio. A variety of reactions appeared in the media and everybody had his or her opinion about it.
He wrote and talked many times about the topic depression but I never read any of his books. He was just someone i ‘knew’ from his appearance in a tv programm where he was talking about his new book or his vision on art. I found him an interesting person , someone who knew a lot about many topics. Still I never took the time to explore his works nor made the efford to read his books.
So whats left of him for me is the impression he made and the chance to still read his books if i feel like it. I found out I have 4 of his books on my pc as files for my e-reader.
My wife didnt feel to well when she heard the news about his death. She had goosebumps actually. Just fort he simple reason she recognizes a lot of me in how he was. And actually shes pretty right. I am also creative and work on many projects, am in my 50’s and consider myself succesful in what I do. Also I can be quite down and sort of depressed. I did analyse myself a lot over the years and indeed there were times when death seemed the easy way out of ‘my experienced’ troubles in life. I can still remember myself at the age of maybe 15, working in a vacation job, standing in the sun mowing the grass. And I thought: whats the use of life, does it make any sense? Everything has been done before already and why waste time in living? We are born and die anyway, so why not now?
Thats also the time I started to write in small notebooks, writing down thoughts and experiences. I didnt commit suicide then and finished my school. Went to another school and by times I could feel down and lonely, missunderstood and so on.
After school I moved to Rotterdam to study in nursingschool, lived in a small room in the hospital. Far away from home, alone, confronted with very ill people, insecure and a little lost. In that time I wrote many many poems. But it was a bit double feeling, one one hand down and on the other hand exploring the world. Freedom, away from home, making more money than ever before. I did enjoy that a lot too. Drank a lot, tried to smoke weed, sleep only little and eat unhealthy. I can clearly remember myself standing at the trainstation, waiting for the train home. Trains arriving and leaving and some passing by on high speed. The thoughts then were: If i take just 3 steps, everything is over. And then i stepped IN the train.
The last time I was soo down that I didnt want to be here anymore was when I had my burnout in 1997. Laying in bed, only crying and saying ‘I want to die’ . Which was a terrible experience for my wife and I didnt even realise the selfishness of this at all. Only later when we talked about this time she told me how it was for her.
Looking back I can say the thought of suicide did appear now and then in my life. It felt comfortable to always have an escape, an easy way out.
I am 53 now and moved on with my life, still aware I have ups-and-downs now and then. Experienced a lot of good things which I would have missed if I made the wrong choise. Yes I can say now, it would have been a wrong choise! Life has soo much to offer to me: I have a wonderful wife, 3 beautiful kids, 2 grandkids, a nice job, a nice house, many many hobbies and still soo much to do and accomplish in this life. I want to grow old and have the chance to grow and devellop. BUT, I am also clear in what I dont want and did put that on paper. Seems I still need the chance to have the choise….. and to have wrote it down and share with my wife and kids gives me peace.
So, dont be afraid, I have too much to live for and i will keep bothering you all with my posts –smile-
Dear Joost, I will read your books, but not follow you in death yet. Rest in peace.