Irene (Renie) 1944 – 1994?
Het verhaal van een vakantieverliefdheid in 1980
Dit verhaal is een klein gedeelte van een compleet reisverslag van mijn fietsvakantie naar Zuid-Frankrijk met Erwin in juli 1980.
Het was inmiddels de tiende fietsdag en we hadden er al zo’n 1350 kilometer opzitten schat ik toen we dan uiteindelijk in Montpellier aankwamen. Daar was het zo heet dat onze schoenen bijna aan het zachte asfalt vastplakten, vanuit een soort café hebben we toen naar tante Pien gebeld. Daarna moesten we nog een flinke tijd wachten voordat Irene ons kwam ophalen en dat was nog niet het einde van onze fietstocht. Onze fietsen met alle bagage konden niet in de auto – een lelijke Eend- , dus moesten we achter de auto aanfietsen om na een flinke, maar vooral snelle rit dan uiteindelijk op ons logeeradres in Clapiers te arriveren.
Het was de moeite waard, Erwin had me ongeveer beschreven hoe het huis er uit zag en vooral dat er een zwembad bij was. De gedachte aan dat zwembad was onderweg vaker een stimulans om nog maar eens extra hard op de pedalen te gaan staan, vooral als de moed weer eens onder in de schoenen zakte.
Ook de nicht van Erwin, Irene oftewel Renie logeerde in het huis in Frankrijk. Zij was een 36-jarige mooie half Indische vrouw, wel typisch…maar misschien juist daardoor zo interessant. Ik vond haar een zeer aantrekkelijk en intrigerend persoon. Regelmatig zat ik alleen in de grote huiskamer waar een pick-up stond en draaide dan het nummer Aline van Christophe. Ik was weer eens verliefd geworden…maar was pas 18. Ook Irene vond mij wel leuk, maar we draaiden maar zo’n beetje om elkaar heen. Ik barste weer eens van de heimwee, maar door mijn verliefdheid was het allemaal wel uit te houden. Over de geschiedenis van Renie werd naar mijn gevoel altijd een beetje vaag gedaan, maar de littekens op haar beide polsen waren mij niet ontgaan. Zij was ooit getrouwd geweest en weer gescheiden en had een serieuze zelfmoordpoging gedaan…vandaar de littekens. Met haar lichtblauwe lelijke eend hebben we behoorlijk wat kilometers afgelegd door het Zuid Franse landschap. We bezochten stierengevechten in een arena, de kermis in La Grande Motte en zwommen naakt in de rivier de Herault.
Tot de dag dat ze weer terug zou gaan naar Nederland bijna aanbrak, ik wilde gelijk niet meer in Frankrijk zijn…terug naar Nederland.
De laatste nacht heb ik grotendeels bij haar in de tent doorgebracht, lekker tegen elkaar aanliggend. In het midden van de nacht hebben we samen in het zwembad gezwommen, zachtjes zodat niemand het zou horen. Daarna ben ik weer bij Erwin in de tent gaan liggen en ik weet tot op de dag van vandaag niet of hij iets heeft gemerkt. Toen Renie eenmaal naar Nederland was vetrokken kwam ik in een melancholieke stemming terecht die ik niet meer kon kwijtraken. Ik sliep in haar tentje en rook de geur van haar parfum, lichaam en haar en draaide overdag de hele tijd Aline.
De eerste kans die ik kreeg om eerder naar Nederland terug te gaan was met familie uit Amsterdam die een week eerder vertrokken dan Erwin en ik. Wij zouden door zijn ouders worden opgehaald. Ik heb gelijk aangegeven mee te willen naar Nederland en zo was ik een week eerder dan gepland weer thuis. Mijn racefiets kwam later via Erwin en zijn familie weer retour naar Nederland.
Met Renie hield ik na terugkomst in Nederland nog een tijdje telefonisch en briefcontact. De brieven zijn helaas verloren geraakt, ik had ze graag nog eens herlezen. De telefoontjes pleegde ik vanuit de telefooncel die voor het Zuiderziekenhuis stond (waar ik leerling verpleegkundige was). Ik kreeg dan altijd een oude dame -haar hospita- aan de lijn die dan Renie riep. Ik denk dat we elkaar ongeveer een jaar later bij Erwin thuis nog één keer hebben gezien en gesproken. We wandelden een stukje door de wijk en spraken over Frankrijk, het leven en dat was het dan.
In 2006 ging ik met mijn zwager Jan op autovakantie door Frankrijk. We hebben ongeveer de route gereden die ik met Erwin in 1980 op de fiets had afgelegd. Uiteraard kwamen we ook in Montpellier terecht waar we in een klein hotel overnachten. Ik stelde voor om op zoek te gaan naar het huis van tante Pien in Clapiers. Ondanks de jaren die verstreken waren sinds de laatste keer dat ik daar was kon ik Jan in één keer de juiste route wijzen. Het voelde alsof het gisteren was, erg vreemd en ik werd er weer wat triest van. Snel wat foto’s gemaakt en weer door.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe het haar in het leven verder is vergaan. Durfde er niet naar te vragen en ook haarzelf niet te schrijven of bellen. We moesten allebei gewoon door met ons leven.
Inmiddels is het 2024 en leeft deze herinnering al ruim 44 jaar met mij mee. Ik had al eens voorzichtig gevraagd aan Erwin, zijn zus en later ook een tante of zij iets wisten over Renie. Helaas een doodlopend spoor. Tot ik dan maar besloot zelf te proberen online meer te weten te komen.
Het eerste wat ik vond was een persoonskaart van Renie, helaas bleek zij al in, of voor,1994 in Amsterdam te zijn overleden. Het tweede was een bericht van overlijden van Tante Pien. Zij overleed in 2015 op 90-jarige leeftijd in Frankrijk.
Het is en blijft een heel speciale, mooie en dierbare herinnering voor mij.
Wat -naast al mijn herinneringen- verder bewaard is gebleven is een door Renie handgeschreven songtekst van het lied ‘Aline’ van Cristophe. Ook heeft zij deze voor me vertaald.
Irene (Renie)
1944 – 1994?
This story is a small part of a complete travelogue of my cycling holiday to the south of France in July 1980.
It was now the tenth day of cycling and I think we had already covered about 1350 kilometers when we finally arrived in Montpellier. It was so hot there that our shoes almost stuck to the soft asphalt, so we called Aunt Pien from a kind of café. Then we had to wait quite some time before Irene came to pick us up and that was not the end of our bike tour. Our bicycles and all their luggage could not fit in the car - an ugly Duck - so we had to cycle behind the car to finally arrive at our accommodation in Clapiers after a long, but especially fast ride.
It was worth it; Erwin had described to me approximately what the house looked like and especially that it had a swimming pool. The thought of that swimming pool was often an incentive along the way to push the pedals extra hard, especially when my courage sank again.
Erwin's niece, Irene or Renie, also stayed in the house in France. She was a 36-year-old beautiful half-Indian woman, typical...but perhaps that is precisely why she was so interesting. I found her to be a very attractive and intriguing person. I regularly sat alone in the large living room where there was a pick-up and played Christophe's song Aline. I had fallen in love again…but I was only 18. Irene also liked me, but we just kind of revolved around each other. I'm bursting with homesickness again, but because I was in love it was all bearable. I felt that Renie's history was always a bit vague, but I did not miss the scars on both her wrists. She had once been married and divorced and had made a serious suicide attempt...hence the scars. We covered quite a few kilometers through the southern French landscape with her light blue ugly duck. We visited bullfights in an arena, the fair in La Grande Motte and swam naked in the Herault river.
Until the day that she would return to the Netherlands almost arrived, I immediately didn't want to be in France anymore… back to the Netherlands.
I spent most of the last night with her in the tent, snuggling together. In the middle of the night, we swam in the pool together, quietly so that no one would hear. Then I went back to stay with Erwin in the tent and to this day I don't know if he noticed anything. Once Renie left for the Netherlands, I fell into a melancholic mood that I could no longer lose. I slept in her tent and smelled the scent of her perfume, body and hair and played Aline all the time during the day.
The first chance I had to return to the Netherlands early was with family from Amsterdam who left a week before Erwin and I. We would be picked up by his parents. I immediately indicated that I wanted to go to the Netherlands and so I was back home a week earlier than planned. My racing bike later returned to the Netherlands via Erwin and his family.
After returning to the Netherlands, I kept in touch with Renie by telephone and letter for a while. Unfortunately, the letters were lost, I would have liked to reread them. I made the calls from the telephone booth in front of the Zuiderziekenhuis (where I was a student nurse). I would always get an old lady - her landlady - on the phone who would call Renie. I think we saw and spoke to each other one more time at Erwin's house about a year later. We walked around the neighborhood for a bit and talked about France, life and that was it.
In 2006 I went on a car holiday through France with my brother-in-law Jan. We rode approximately the route that I had taken by bike with Erwin in 1980. Of course, we also ended up in Montpellier where we spent the night in a small hotel. I suggested we look for Aunt Pien's house in Clapiers. Despite the years that had passed since the last time I was there; I was able to show Jan the right route in one go. It felt like it was yesterday, very strange and it made me sad again. Quickly took some pictures and moved on.
I've always wondered what happened to her in life. Didn't dare to ask or write or call herself. We both just had to get on with our lives.
It is now 2024 and this memory has been with me for over 44 years. I had already carefully asked Erwin, his sister and later an aunt if they knew anything about Renie. Unfortunately, a dead end. Until I decided to try to find out more online myself.
The first thing I found was a personal card of Renie, unfortunately it turned out that she had already died in Amsterdam in or before 1994. The second was a death certificate of Aunt Pien. She died in France in 2015 at the age of 90.
It is and remains a very special, beautiful and precious memory for me.
What has been preserved - in addition to all my memories - is a lyric handwritten by Renie of the song 'Aline' by Cristophe. She also wrote a translation for me.