Ze heeft rust, hoop ik.                                                                                         Juni 2023

Ze was thuis gevallen in haar badkamer, had daar een aantal dagen gelegen en moest worden opgenomen. In 2015 werd ze overgeplaatst vanuit een andere locatie van onze stichting. Daar had ze gerevalideerd na haar val. Maar door haar psychiatrische historie en verminderde zelfzorg kon ze niet meer naar huis.  Ze was vroeger ziekenzuster geweest en sprak daar graag over.

Ik zie nog hoe ze bij ons binnenkwam, werd gereden in een rolstoel en was erg mat. Heel beleefd, maar vooral erg onzeker (en misschien wel bang). Al snel liep ze met haar rollator door de gang en wist de weg naar de rookkamer goed te vinden.

Ze verhuisde mee naar onze nieuwe locatie en was erg blij met de mooie kamer. Ze stond me bijna iedere dag bij de deur van de woonkamer op te wachten. Een vast en vertrouwd ritueel, want ze wist dat ik dan de woonkamer veel eerder dan zeven uur open deed. Dan liep ze snel naar de koffieautomaat, want ze moest zeven koppen koffiedrinken. Daarna naar de rookkamer want ze moest voor zeven uur haar vaste aantal sigaretten hebben opgerookt. Haar kamer was smetteloos en die hield ze zelf bij. Werkelijk geen kruimeltje te vinden en de prullenbak (die op iedere kamer staat) bleef altijd leeg. Na al die jaren was haar prullenbak gewoon nog ongebruikt. Opruimen, schoonmaken, koffiedrinken, roken, medicijnen en iedereen in de gaten houden bepaalden haar dagen.

Toen ze haar sigaartjes door beperkte financiën niet kon betalen draaiden wij samen met haar sigaretten op haar kamer. Iedere dag dezelfde hoeveelheid en ze vond het wel prima als ik er meer draaide dan zijzelf. Er moest dan een doekje onder het sigarettenapparaat en de bus tabak liggen, want de tafel moest schoon blijven. Ze hield alles heel erg goed in de gaten, als er een kruimel op de grond viel zag ze dat direct. Grote paniek toen ik een keer per ongeluk de bus tabak van de tafel liet vallen. De vloer bezaaid met tabak, we hebben het samen opgeruimd, maar het was pas oké toen ze alles weer had gecontroleerd.

Tijd had ze nooit, altijd bezig en onderweg, eigende zich allerlei taken toe en gedroeg zich een beetje als een hoofdzuster. Wilde bepalen wie waar moest zitten tijdens de maaltijden, hield de rookkamer schoon, werd steeds vroeger wakker, bemoeide zich met alles wat in de keuken gebeurde. Wat een onrust, dwang en controle.

Ze was in mijn ogen een mooie vrouw en deed me altijd een beetje denken aan Debby Harry de zangeres van de popgroep Blondie. Ze maakte zich dagelijks op en verzorgde zich zeer goed, behept met een goede smaak ook qua kleding. Ze vond het fijn als ik tegen haar zei dat ze er weer fantastisch uitzag.

Steeds vroeger zette ze haar wekker, sliep steeds minder en haar dwang en controle namen grote vormen aan. Dit leidde steeds vaker tot confrontaties met medebewoners, maar ook medewerkers. Ze werd dan boos en zei dat ze het allemaal alleen maar goed bedoelde. Liep dan weg naar haar kamer en kwam later weer terug. Uiteindelijk moest het allemaal toch gebeuren zei ze dan, maar er was nooit ruimte voor een andere mening. Alles moest op haar manier.

Soms (steeds vaker) als ik al om zes uur binnenkwam stond ze te wachten en zei dan ik ben zo blij dat je er bent. Zij was dan al vanaf een uur of twee drie wakker omdat ze de wekker zette, Ze mocht me wel en ik kon veel tegen haar zeggen, soms als grapje, maar vaak ook serieus. Bereiken deed ik zelden iets, ze zat zo vast in zichzelf en haar dwang. Haar financiën verbeterden weer en ze kon zich weer sigaartjes permitteren. Ze zei soms oh je, ik heb me verslapen, dan krijg ik niet alles af. Ze dronk dan heel snel de hete koffie, rende naar de rookkamer, stak een sigaartje op en nam drie trekjes. Dan brak ze het sigaartje door en op naar de volgende. Was hierin niet te corrigeren, ze moest haar aantal halen.

De asbakken in de rookkamer moesten leeg blijven, ze liep steeds rond en leegde iedere asbak ook al lag er maar één peukje in. Als een bewoner dan binnenkwam om te roken zei ze hardop oh nee nu gaat die weer roken, worden mijn asbakken weer vies. Ze bleef net zo lang in de buurt tot een sigaretje op was zodat ze direct het peukje kon weggooien.

Vriendschappen duurden nooit lang, want ze zag vooral de minder positieve kanten van mensen. Ze benoemde die vrijuit en dat leidde dan tot ruzie. Ze was uitermate nieuwsgierig en wilde alles weten en horen, dan had ze weer een nieuw verhaal. Vaak hoorde ze dan iets maar half en gaf een eigen (onjuiste) draai aan het verhaal. Ze hing steeds vaker rond bij de teampost als de overdracht werd gedaan. Stelde zich wat onzichtbaar op en probeerde eigenlijk af te luisteren. Als we de deur sloten was ze beledigd en begreep niet dat de informatie die wij als team deelden vertrouwelijk was. Voelde ze zich nog de zuster die ze vroeger was geweest?

Langzaamaan koos ze er vaker voor om een bed dag te nemen, wilde dan niets, maar belde frequent voor een bestelling. Er leek toen nog niet veel aan de hand, zodat we haar zelf haar eten en drinken in de woonkamer lieten ophalen. Ze maakte zich op zulke dagen niet op en kwam in haar duster naar de woonkamer. Ze gaf non-verbaal allerlei signalen af en bleef bezig met proberen haar territorium uit te breiden. Daarna herpakte ze zich en kwam keurig gekleed en opgemaakt naar de woonkamer.

De weken voor mijn vakantie ging haar toestand hard achteruit, ze kwam helemaal niet meer uit bed. Kreeg angst en paniekaanvallen en lag in foetushouding met grote angstogen en haar handen om het bedhek geklemd in bed. Ik heb veel angstige mensen gezien, maar dit ging echt door merg en been.

Afgelopen week is ze tijdens mijn vakantie overleden en ik hoop dat ze nu haar rust gevonden heeft. Alhoewel ik niet uitsluit dat als het enigszins kan ze zal blijven controleren waar ze ook is. Ik denk dankbaar terug aan een mooie tijd die ik met haar als bewoonster heb mogen beleven. Ondanks alles hadden we een erg goede verstandhouding en hebben we veel gedeeld.

Rust zacht

 

She's at peace, I hope.                                                                                                                                 June 2023

She had fallen in her bathroom at home, had been there for several days and had to be admitted. In 2015 she was transferred from another location of our foundation. There she had rehabilitated after her fall. But her psychiatric history and reduced self-care prevented her from returning home. She had been a nurse in the past and liked to talk about it.

I can still see how she came to us, was wheeled in a wheelchair and was very tired. Very polite, but above all very insecure (and maybe scared). Soon she walked down the hall with her walker and found her way to the smoking room.

She moved with us to our new location and was very happy with the beautiful room. She was waiting for me at the door of the living room almost every day. A fixed and familiar ritual, because she knew that I would open the living room much earlier than seven o'clock. Then she quickly walked to the coffee machine because she had to drink seven cups of coffee. Then to the smoking room because she had to smoke her regular number of cigarettes before seven. Her room was spotless, and she kept it herself. Really not a crumb to be found and the trash can (which is in every room) always remained empty. After all these years, her trash can was just unused. Tidying up, cleaning, drinking coffee, smoking, taking medicines and keeping an eye on everyone defined her days.

When she could not afford her cigars due to limited finances, we played cigarettes in her room together with her. The same amount every day and she was fine with it if I played more than she did. There had to be a cloth under the cigarette machine and the tobacco can, because the table had to stay clean. She kept a very close eye on everything, if a crumb fell on the floor, she saw it immediately. Major panic when I accidentally dropped the can of tobacco from the table. The floor littered with tobacco, we cleaned it up together, but it wasn't okay until she checked everything again.

She never had time, always busy and on the go, taking on all kinds of tasks and acting a bit like a head nurse. Wanted to determine who should sit where during meals, kept the smoking room clean, woke up earlier and earlier, interfered in everything that happened in the kitchen. What unrest, coercion, and control.

She was a beautiful woman in my eyes and always reminded me a bit of Debby Harry, the singer of the pop group Blondie. She put on her make-up every day and took very good care of herself, with good taste in clothes as well. She liked it when I told her she looked great again.

She set her alarm earlier and earlier, slept less and less and her coercion and control took on major forms. This increasingly led to confrontations with fellow residents, but also employees.

She would get angry and say she only meant well. Then walked away to her room and came back later. In the end it all had to happen, she would say, but there was never room for a different opinion. Everything had to be her way.

Sometimes (more and more often) when I came in at six o’clock, she was waiting and said I'm so glad you're here. She would have been awake since about two or three because she set the alarm. She liked me and I could say a lot to her, sometimes as a joke, but often also seriously. I rarely did anything to achieve, she was so stuck in herself and her compulsion. Her finances improved again, and she could afford cigars again. She sometimes said oh you, I overslept, then I can't finish everything. She would quickly drink the hot coffee, run to the smoking room, light a cigar, and take three puffs. Then she broke through the cigar and on to the next one. Couldn't be corrected in this, she had to get her number.

The ashtrays in the smoking room had to be left empty, she walked around and emptied every ashtray even if there was only one butt in it. If a resident came in to smoke, she would say aloud oh no now they will smoke again, my ashtrays will get dirty again. She stayed around until a cigarette was finished so that she could immediately throw the butt away.

Friendships never lasted long because she mainly saw the less positive sides of people. She named them freely and that led to a fight. She was extremely curious and wanted to know and hear everything, then she would have a new story. Often, she heard something only half and gave her own (incorrect) twist to the story. She increasingly hung around the team post when the transfer was made. Acted a bit invisible and tried to eavesdrop. When we closed the door, she was offended and didn't understand that the information we shared as a team was confidential. Did she still feel like the sister she used to be?

Gradually she chose to take a bed day more often, then didn't want anything, but called frequently for an order. There didn't seem to be much going on then, so we let her pick up her food and drinks herself in the living room. She did not put on make-up on such days and came to the living room in her duster. She gave off all sorts of signals nonverbally and kept busy trying to expand her territory. Then she picked herself up and came neatly dressed and made up to the living room.

The weeks before my vacation her condition deteriorated rapidly; she didn't get out of bed at all. Had anxiety and panic attacks and lay in the fetal position with wide fear eyes and her hands clasped around the bed rail. I've seen a lot of anxious people, but this really went to the bone.

Last week she passed away during my holiday and I hope she is now found her peace. Although I don't rule out that, if possible, she will continue to monitor wherever she is. I gratefully think back to a beautiful time that I was able to experience with her as a resident. Despite everything, we had a very good relationship, and we shared a lot.

Rest in peace