Hoe wil je worden herinnerd?
Als tiener werkte ik in mijn zomervakanties in de tuinen van het bedrijf waar mijn vaders werkte. Zes weken werken voor een nieuwe stereo-installatie, een fiets of een vakantie. Het was leuk werk en ik deed dit misschien 4 jaar.
De locatie was De Broedergemeene te Zeist, een Gemeenschap die haar wortels in Hernhut Duitsland vindt. Bekend in Nederland om de mooie gebouwen en de rijke geschiedenis. Zij hadden hun eigen bejaardenhuis, scholen, kerk en ook een begraafplaats.
Dit kerkhof is een rechthoek, gedeeld door kleine zanderige paden. Aan één kant zijn de vrouwen begraven aan de andere kant de mannen. De grafstenen zijn klein 30 x 35 cm en de stenen staan niet rechtop, maar liggen plat op het zand. De berichten zijn eenvoudig: naam, plaats en datum van geboorte en de plaats en datum van overlijden. Het oudste graf is van 1777.
Een van de taken was om het kerkhof netjes en schoon te houden. Dit maakte op mij als tiener in het begin niet veel indruk op mij, het was een onderdeel van het werk. Toen begon ik de boodschappen op de grafstenen te lezen en natuurlijk kende ik de meeste namen niet.
Het moet daar ergens zijn geweest dat ik me begon af te vragen 'wie herinnert zich de mensen die hier liggen?' en andere vraag 'wat lieten ze achter op deze planeet'. Ik weet zeker dat zij op enig moment in de geschiedenis bekend waren en een leven hadden, werkten, misschien kinderen hadden, enzovoort. Maar nu liggen zij hier en wat is er over of bleef er achter?
Deze gedachten maakten me eigenlijk wel een beetje triest, wie zal zich mij herinneren over 100 of 200 jaar? Wat laat ik achter wanneer ik deze aarde verlaat? Het moet in die tijd zijn geweest dat ik begon te schrijven in een dagboek om mijn gedachten, acties en gedichten vast te leggen. In 1980 begon ik mijn studie voor verpleegkundige in Rotterdam en op jonge leeftijd had ik vele confrontaties met ziekte en dood. De vraag 'wat is het doel van het leven?' borrelde vele keren op en ik had geen antwoorde. Ik werkte en studeerde, had plezier met vrienden tijdens het weekend en groeide op. Ik werd vrij snel volwassen en trouwde op jonge leeftijd.
Veel van wat ik heb ervaren is opgeslagen en vastgelegd in veel geschriften, foto's enz. Nu op de leeftijd van 53 voel ik me beter dan ooit tevoren. Meer in vrede / balans met mezelf en de wereld.
Wat laat ik achter?
Allereerst drie prachtige kinderen en ten minste twee kleinkinderen die naast mijn vrouw de belangrijkste mensen in mijn leven zijn. Veel geschriften over mijn leven die allemaal samen honderden pagina's beslaan. Veel, heel veel foto’s die ik tijdens allerlei gelegenheden heb genomen en die ook een idee geven van wat ik zag en meemaakte. Vervolgens de resultaten van mijn onderzoek naar de stamboom, die ver teruggaan in de tijd. Niet te vergeten een website gevuld met stapels verhalen en foto's. Een scala aan schilderijen ik door de jaren heen maakte. En een aantal materiële dingen zoals een auto en een huis. Maar het meeste van alles veel mensen die ik heb ontmoet en kende. Die lieten hun indrukken op mij achter... en ik liet mijn indrukken op hen achter.
Dan hoe ik hoop te worden herinnerd?
Als de man die een goede echtgenoot en (groot) vader was, die in het algemeen gelukkig was, positief, creatief, open en eerlijk, maar ook duidelijk in wat hij niet wilde. De man die meestal niet te veel sprak, maar altijd sprak wanneer het deed er toe. Niet zo sociaal misschien, maar wel degene die voor veel mensen zorgde. En aangezien ik slechts een mens ben , hoop ik dat mensen die ik niet goed heb behandeld me toch kunnen vergeven.
Voor nu?
Ik hoop dat ik nog vele goede jaren voor me heb waarin ik nog meer goede herinneringen kan maken , het afwerken van mijn bucketlist en ook die zaken misschien later nog kunnen toevoegen aan mijn website.
How do you want to be remembered?
As a teenager in my summervacations I worked in the gardens at my fathers workplace to make some money. Six weeks of labour to earn money for a new stereo, a bike or a vacation. It was nice work and I did this for maybe 4 years.
The location was at Broedergemeente Zeist, a community that finds its roots in Hernhut Germany. Well known in Holland for the beautiful buildings and the rich history. The had their own elderly homes, schools, church and also a graveyeard.
This graveyard is a rectangle, divided by small sandy paths. On one side the women were burried on the other side the men. The tombstones are small 30 x 35 cm and the stones dont stand up, but lay on the sand. The messages are simple: name, place and date of birth and place and date of death. The olderst grave is from 1777.
One of the tasks was to keep the graveyard tidy and clean. Working there as a teen didn’t impress me much in the beginning, it was part of the job. Then I started to read the nessages on the oldest tombstones and ofcourse I did not know many names.
It must have been there that I started to ask myself the question ‘ who does remember the people who lay here?’ and another question ‘what did they leave behind on this planet’. I am sure at some point in history they were known and had a life, worked, had kids maybe and so on. But now they lay there and whats left?
This thought made me a little sad actually, who will remember me in 100 or 200 years? What do I leave behind when I am long gone? It must have been in that time I started to write in a diary and captured my thoughts, actions and poems. Then in 1980 I started my study for Nurse in Rotterdam and at a young age I had many confrontations with illness and death. The question ‘whats the purpose of life?’ popped up many many times and I had no answers then. I worked and studied, had fun with friends during the weekends and grew up. Became mature pretty fast and married at a young age.
Lots of what I experienced is saved in many writings, pics and so on. Now at the age of 53 I feel better than ever before. More in peace / balance with myself and the world.
What do I leave behind?
First of all three beautiful kids and at least two grandchildren who are next to my wife the most important people in my life. Many writings about my life which all together are hundreds of pages. Many many pics I took on different occasions and who also give a clue from what I saw. Then the results of my investigations on the familytree which go far back in time. Not to forget a website filled with tons of stories and pics. A variety of paintings I made over the years. Some material stuff like a car and a house. But most of all many people I met and knew. Who left their impressions on me…and I left my impressions on them.
Then how do I hope to be remembered?
As the guy who was a good husband and (grand)father, who in general was happy and positive, creative, open and honest, but also clear on what he didn’t want or like. The guy who usually didn’t speak too much, but always spoke out when it did matter. The not so social one who did care for people a lot. And since I am only human, I hope people I didn’t treath well can forgive me anyway.
For now?
I hope I have many good years ahead in which I can create more memories, finish my bucketlist and maybe later can add those things to my website.