(Op de foto staat mijn zusje Ellen langs het parcours bij Rhenen)

De Vuelta 2022 en ik, of ik en de Vuelta 2022 (Het dorp).

In mijn jonge jaren was ik een fervent fietser. Aangestoken door mijn vriend Erwin (en zijn vader) kocht ik in 1976 een Koga Miyata racefiets. Dat was toen een relatief nieuw merk en ik denk niet dat veel mensen toen een kleine 950 gulden wilden uitgeven voor een fiets. Door de jaren heen heb ik samen met Erwin nogal wat kilometers gefietst. En in 1980 waren we uiteindelijk klaar voor onze fietsvakantie naar Zuid-Frankrijk.

Daarna ging ik de opleiding tot Verpleegkundige volgen, trouwde en we kregen kinderen. De racefiets werd nu en dan afgestoft maar bleef vooral in de schuur. Fietsen deed ik dus weinig of niet, maar ik keek altijd wel graag naar de Tour de France. Sommige jaren was er de herkenning van plaatsen waar ik zelf ook had gefietst. Wat was ik toen toch fit, 18 jaar oud en een niet roker en drinker.

Jaren later (2001 ev.) heb ik samen met zwager Jan en mijn zoon Jasper nog een aantal fietsvakanties door Nederland, België en Duitsland gemaakt. Mijn conditie was zeker een stuk minder, maar we fietsten toch behoorlijke afstanden per dag. Daarna is de fiets voorgoed in de schuur beland en in 2020 heb ik mijn fiets verkocht aan een liefhebber.

Dit jaar werd aangekondigd dat de Vuelta in Nederland van start zou gaan. In eerste instantie dacht ik er minder positief over. Weer een geldverslindende activiteit met veel reclame en mogelijk overlast. Ik hoorde welke de route zou worden en kreeg meer belangstelling omdat deze door onze regio zou voeren. Op een gegeven moment vergat ik het weer en ineens was het zaterdag 20 augustus. De dag waarop ik 42 jaar in de verpleging werkte, vanaf het jaar van mijn fietsvakantie naar Frankrijk.

Het was een luie zaterdag en ik zat wat te zoeken tussen de televisiezenders. En ja hoor daar zag ik de renners gaan over de Nederlandse wegen. Ik dacht nog, oké even een stukje kijken en dan maar wat anders gaan doen. Maar zo zou het niet gaan. Ik zat geboeid te kijken hoe de renners zomaar door mijn provincie reden. Een omgeving waar ik thuis ben en waar zoveel herinneringen liggen.

De Grebbeberg, een plek met historie vanuit de tweede wereldoorlog. Maar ook de plek waar ik met Erwin de berg af en op fietste als training voor de rit naar Frankrijk. Rhenen, waar ik afgelopen week nog doorheen liep met mijn vrouw en kleindochters. Wat raasden die renners er doorheen. Door naar Elst, Amerongen waar ik mijn eerste zoen kreeg van mijn schoolvriendinnetje Conny. De Amerongse berg over alsof het niets was. Het peloton rijdend langs allemaal plekken waar ik tegenwoordig graag mag wandelen en foto’s maken. Met mijn gezin ben ik jaren geleden één keer over de berg heen gefietst. Maar dat lukte niet zonder nu en dan een stuk te lopen. Daarna richting Renswoude en Scherpenzeel, Woudenberg, langs het Henschotermeer, Doorn, Driebergen, Austerlitz, Leusden, Amersfoort, Soesterberg, langs Zeist (waar ik geboren ben), De Bilt richting Utrecht en tenslotte de finish bij het science park.

De plaatsen zullen voor velen soms bekend klinken, maar voor mij is het de omgeving waar ik woonde, opgroeide en een groot deel van mijn leven doorbracht en breng. Hier spelen zich veel van de verhalen af waar ik over schrijf. Hier liggen mijn herinneringen en bij elke plaats zou ik een verhaal kunnen vertellen. Mijn hele familie komt uit deze omgeving en er zullen zeer waarschijnlijk historische verbanden bestaan tussen mijn familienaam en het plaatsje Woudenberg.

Ik heb alles weer eens gezien en ook vanuit een ander perspectief. Vanaf de motor die de renners begeleiden maar ook vanuit de helikopter die vanuit de lucht mooie plaatjes schoot. Ik dacht al vaak: wat woon ik in een mooie omgeving. Maar vanuit de lucht zag ik nog intenser hoe groen de Utrechtse Heuvelrug is en hoeveel historische gebouwen er staan.

Wat ik ook leuk vond was dat mijn kinderen deze etappe op de televisie volgden. Evenals mijn zussen en zwagers en schoonzussen. Via de app hielden we elkaar een beetje op de hoogte en werden nu en dan herinneringen gedeeld. Het was een mooie historische reis door mijn verleden met lijntjes naar het heden. Het lied dat bij me opkwam was van Wim Sonneveld, Het dorp (langs het tuinpad van mijn vader).

Verder zal ik de Vuelta niet gaan volgen, maar de herinneringen aan déze etappe zal ik zeker koesteren.

 

(In the photo above my sister Ellen is standing along the course at Rhenen)

The Vuelta 2022 and me, or me and the Vuelta 2022 (The village).

In my younger years I was an avid cyclist. I bought a Koga Miyata racing bike in 1976 by my friend Erwin (and his father). That was a relatively new brand at the time, and I don't think many people were willing to spend just under 950 guilders for a bicycle. Over the years I have cycled quite a few kilometers together with Erwin. And in 1980 we were finally ready for our cycling holiday to the south of France.

Then I went on to train as a nurse, got married and we had children. The racing bike was dusted now and then, but mostly stayed in the shed. So, I did little or no cycling, but I always liked to watch the Tour de France. Some years there was recognition of places where I had cycled. How fit I was then, 18 years old and a nonsmoker and drinker.

Years later (2001 onwards) I made several cycling holidays through the Netherlands, Belgium and Germany together with my brother-in-law Jan and my son Jasper. My condition was certainly a lot less, but we still cycled considerable distances per day. After that, the bike ended up in the shed for good and in 2020 I sold my bike to an enthusiast.

This year it was announced that the Vuelta would start in the Netherlands. At first, I thought less positively about it. Another money-consuming activity with a lot of advertising and possible nuisance.

I learned which route would be and became more interested as it would pass through our region. At one point I forgot again and suddenly it was Saturday, August 20. The day I worked in nursing for 42 years, from the year of my cycling holiday to France.

It was a lazy Saturday, and I was searching through the television channels. And yes, there I saw the riders go over the Dutch roads. I thought, okay let's look and then do something else. But it wouldn't be like that. I was fascinated to watch as the riders just drove through my province. An environment where I am at home and where there are so many memories.

The Grebbeberg, a place with history from the Second World War. But also, the place where I cycled down and up the mountain with Erwin as training for the ride to France. Rhenen, which I walked through last week with my wife and granddaughters. What did those riders race through. On to Elst, Amerongen, where I got my first kiss from my school friend Conny. Over the Amerongse mountain as if it were nothing. The peloton driving past all the places where I like to walk and take pictures these days. Years ago, I cycled over the mountain with my family. But that was not possible without walking a bit now and then. Then towards Renswoude and Scherpenzeel, Woudenberg, past Henschotermeer, Doorn, Driebergen, Austerlitz, Leusden, Amersfoort, Soesterberg, past Zeist (where I was born), De Bilt towards Utrecht and finally the finish at the science park.

The places will sometimes sound familiar to many, but to me it's the area where I lived, grew up and spent and spend much of my life. Many of the stories I write about take place here. Here are my memories and at each place I could tell a story. My whole family comes from this area and there will probably be historical connections between my family name and the town of Woudenberg.

I have seen everything again and from a different perspective. From the motorbike that guides the riders, but also from the helicopter that shot beautiful pictures from the air. I often thought I live in a beautiful area. But from the air I saw even more intensely how green the Utrechtse Heuvelrug is and how many historic buildings there are.

What I also liked was that my children followed this stage on television. As well as my sisters and brothers-in-law and sisters-in-law. Through the app we kept each other a bit informed, and memories were shared now and then. It was a beautiful historical journey through my past with lines to the present. The song that came to mind was by Wim Sonneveld, The village (along my father's garden path).

Furthermore, I will not follow the Vuelta, but I will certainly cherish the memories of this stage.