11 Dag dat ik mijn vader verloor

 6-5-1930      -      28-8-2003

Veenendaal 31 augustus 2003.

 

Een veel gevreesde en overdachte gebeurtenis heeft plaatsgevonden:

Mijn vader is overleden. Als werker in de gezondheidszorg weet ik maar al te goed dat er onvermijdelijk een afscheid komt en ook dat, dat op zovele verschillende manieren kan zijn.

Zoals eerder gezegd, heb ik daar wel veel over nagedacht, maar als dan het telefoontje komt dat hij is verongelukt , waarmee ik gezien zijn minder wordende prestaties in het verkeer wel rekening hield, komt dat aan als een hamer op je hoofd.

Er is de afgelopen dagen enorm veel verdriet geweest, maar wat overheerst is dankbaarheid voor wat hij voor mij en vele anderen heeft mogen zijn. Ik zal nu geen opsomming geven van hoe goed hij was, maar geloof me als ik zeg dat hij goed was.

Er is absoluut geen gevoel van woede en of onbegrip en dan bedoel ik daarmee naar de mensen die betrokken waren bij het tragische ongeluk. Het is een ongeluk geweest zoals er dagelijks zovele plaatsvinden. Ik wil en kan niet denken in termen van schuld, niemand treft voor mij enige blaam.  De familie de Man gaat door een moeilijke periode en moeten morgen Hennie, de visvriend van mijn vader en ook slachtoffer van dit ongeluk gaan begraven. In gedachten zal ik bij hen zijn en ik hoop dat zij kracht en wijsheid mogen ontvangen. Hennie wil ik bedanken voor de vis-uitjes die hij samen met mijn vader heeft ondernomen.

Mijn gedachten gingen ook al snel uit naar Hans, een jongen van 20 die toevallig op de weg reed waar mijn vader en Hennie op dat moment overstaken. Ook hem treft geen enkele blaam en ook bij hem ben ik in gedachten. Bij mij –en bij niemand van het gezin- is er  boosheid naar hem toe, alleen maar de hoop dat hij de gebeurtenissen een plek mag geven, zodat hij verder kan met zijn leven.

Dankbaar ben ik de mensen die zich direct na het ongeluk over de slachtoffers hebben bekommerd en die ons nog informatie hebben willen geven waarmee wij een completer beeld van het gebeurde hebben. En uiteraard de professionele hulpdiensten voor hun correcte optreden naar ons toe.

De afgelopen dagen heb ik vele keren gehoord: nooit meer dit of nooit meer dat…ik zeg voor mezelf liever: altijd mooie herinneringen en geloof me het zijn er vele, in gedachten, videobeelden en foto’s.

Eén van zijn levensdoelen was altijd, dat zijn kinderen het beter zouden hebben dan hijzelf. Door het harde werken van onze ouders mag ik zeggen dat dat is gerealiseerd.

Tenslotte een aantal gedachten die mij vrede geven:

-mijn vader heeft een mooi leven gehad;

-mijn vader heeft genoten van vele dingen en hij heeft (zonder dat direct te zeggen) van ons gehouden zoals wij van hem 

-mijn vader begon een aantal ongemakken te krijgen, lichamelijke (waarover hij liever niet sprak), maar ook geestelijk. Er was een duidelijke verergerende vergeetachtigheid aanwezig.

-de dingen die ik met hem wilde bespreken zijn besproken;

-hij heeft in zijn laatste minuten niet geleden;

-ik geloof dat hij nu bij onze hemelse vader is.

 

 

 The day i lost my dad

 6-5-1930    -  28-8-2003

 

Veenendaal 31 augustus 2003

 

A much feared and elaborate event occurred: my father is deceased. As health care worker I know all too well that there is inevitably a farewell comes and also that that can be in so many different ways,.
As stated before, I have thought about it a lot, but then when the phone call comes that he is damaged and died in an accident, which I took in account seeing his becoming less performance in traffic,  still hit me like a hammer on my head.
There's been a lot of grief in the last few days, but what prevails is gratitude for what he has meant for me and many others. I will not enumerate how good he was, but trust me when I say that he was good.
There is absolutely no sense of anger and or misunderstanding and I mean to the people who were involved in the tragic accident. It's been an accident as there are so many take place daily. I wont and can't think in terms of guilt, thers no one to blame. The family De Man is going through a difficult period and will tomorrow burry  my fathers fishingmate Hennie also victim of this accident. I will join them in mind and I hope that they are allowed to receive power and wisdom. I would like to thank Hennie for the fish outings he has taken together with my father.

My mind went even though fast forward to Hans, a boy of 20 who happened to be on the road, drove where my father and Hennie crossed at that moment. No singel blame towards him and also I am with him in mind. With me – and no one from the family-is there anger toward him, just hoping that he may give the events a place so he can continue with his life.
I am grateful to the people who directly after the accident took care of the victims  and that they want to give us information that enables us to have a more complete picture of what happened. And, of course, the professional emergency services for their correct action towards us.
The past few days I have heard many times: never never this or that ... I say for myself prefer: always great memories and believe me they are many, in mind, video images and photographs.
One of his life goals was always, that his children would have it better than himself. Through the hard work of our parents may I say that that is realized.

 

Finally, a number of thoughts that give me peace:

-my dad has had a nice life;
-My dad has enjoyed many things and he has (without directly saying it) love dus as much as we loved him;
-My father began to get some inconvenience, physical (about which he'd rather not appealed), but also mentally. There was a clear worsening forgetfulness present.
-the things I wanted to discuss with him are discussed;
-He didnt suffer in his last minutes;
-I believe that he is now with our heavenly father.