Medelijden hebben...
Tijdens mijn leven tot nu toe ontmoette ik veel mensen in allerlei verschillende omstandigheden. Als een jonge man, ik was misschien 15 jaar oud, zag ik een kind die een fles melk in een winkel had gekocht. Toen hij naar buiten wandelde liet de jongen de melk vallen en de fles brak. De blik in zijn ogen was er één van gemengde gevoelens, shock, angst en verdriet.. De jongen droeg versleten kleding en maakte eens armoedige indruk op me. Ik kon niet zomaar doorlopen, het beeld van dat kleine angstige joch brak mijn hart en Ik gaf hem gewoon wat geld om een nieuwe fles melk te kopen.
Wat er eigenlijk gebeurde was, ik had in mijn hoofd een verhaal bedacht. Ik stelde me voor dat deze jongen uit een arme familie kwam. Zijn moeder stuurde hem om melk te kopen van het laatste beetje geld dat ze hadden en dan terwijl hij deze belangrijke taak vervulde, faalde hij. Angst om naar huis te gaan en zijn moeder te moeten vertellen wat er was gebeurd daar bovenop, geen melk om mee naar huis te brengen. Ik dacht hoe ik me zou voelen als ik het was?
Ik had dezelfde gevoelens voor mensen in nood in Afrika, voelde me schuldig voor hij feit dat ik kleding en levensmiddelen, enzovoort heb. Mensen in oorlogsgebieden, mensen geconfronteerd met de dood geconfronteerd met verliezen, konden maken dat ik me ellendig en verdrietig voelde.
Het is voor mij soms moeilijk om naar de de stad te gaan en alle lege winkels te zien. Mensen huren een pandje en doen hun best om te proberen om te overleven, proberen dingen te verkopen. En dan te lopen door die plaatsen en te zien dat bijna niemand meer in de winkels komt. Één voor één te zien sluiten en verdwijnen. Wat pijnlijk voor mij is zijn de verhalen achter dit alles. De mensen die naar huis gaan en hun vrouw en kinderen moeten vertellen dat het niet goed heeft uitgewerkt.
Tegenwoordig krijgen we te veel informatie over wat er zoal aan narigheid gebeurd in de wereld. Onze wereld werd steeds groter en sneller sinds de tijd dat we meer reizen en beschikken over internet. De informatie over dingen – waar we in het algemeen - niets aan kunnen doen , noch kunnen veranderen. Het kan nog steeds invloed hebben op je humeur en maken dat je je slecht voelt.
In het algemeen kijk ik het nieuws vaak niet meer om mezelf te beschermen (ten minste een beetje). Ik richt me beter op de mensen die ik kan helpen en die geholpen willen worden. Vroeger was ik teveel een helper gevraagd en ongevraagd. Ik was zo opgeleid als verpleegkundige, maar het zit zeker ook in mijn genen. Om nu en dan een stap terug te doen in plaats van te snel of te vroeg de helper uit te hangen is zeer nuttig om te voorkomen dat ik tijd en energie verspil. En het geeft mensen ook de kans om zelf iets te leren of oplossingen te vinden.
Ik heb nog steeds die gevoelens van medeleven voor mensen in moeilijke omstandigheden. Maar ik groeide natuurlijk op, werk 35 jaar in de gezondheidszorg ben zelf uiteraard ook in moeilijke omstandigheden geweest. Goede en minder goede tijden horen nu eenmaal bij ons leven.
De beste manier voor mij is om zelf te leren omgaan met mijn eigen problemen en zo onafhankelijk mogelijk te blijven door mijn eigen oplossingen te vinden. En verantwoordelijkheid te nemen voor de keuzes die ik maak en omgaan met de gevolgen. Uiteraard is het leuk als iemand nu en dan een helpende hand uitsteekt... wij hebben dat allemaal wel eens nodig! Ook is het geen schande om hulp te vragen in gevallen waar je vastloopt, soms is dat zelfs de wijste om te doen. Maar nooit vragen voordat je alles geprobeerd hebt wat je zelf kunt.
Soms de helper... soms degene zijn die hulp nodig heeft... dat is…… evenwicht maar medelijden moet niet de basis zijn.
To have compassion….
During my life so far, I met many people in every kind of circumstances. As a young man, I was maybe 15 years old, I witnessed a child who bought a can of milk in a shop. Walking to the outside the kid dropped the milk and the can broke. The look in his eyes was one of mixed emotions, shock, fear and sadness. The boy was wearing worn clothes and made a poor impression on me. I couldn't just walk by, the view of that scared little boy nearly broke my heart and I just gave him some money to buy a new can of milk.
What actually happend was, I made up a story in my mind. I was imagining this boy to come from a poor family. His mom sent him to buy the milk from the little money they had and then while accomplishing this important task he failed. Fear to go home and tell his mother what happend and on top, no milk to bring home. I imagined how I would feel if it was me?
I had the same feelings for people in need in Africa, almost feeling guilty fort he fact I had clothes and food and so on. People in warzones, people facing death, facing losses, it could make me feel miserable and sad.
Its hard for me to go to the city and see all the empty stores. To see people doing their best to try to make a living, rent a place and try to sell things. And then walking by those places and see no one goes into the stores anymore. One by one they close and dissapear. What is painful for me is the stories behind all this. The people who have to go home and tell their wife and kids it didnt work out well.
In these days we get too much information about whats going on in the world. Our world became bigger and faster since the time we travel more and have internet. Its information about things we - in general - can do nothing aboutt, nor can we change it. Still it can affect your mood and make you feel bad.
In general I do not watch the news too often to protect myself at least a little. I aim on people I can help and want to be helped. Before I was too much of a helper asked and unasked. I was trained that way in nursingschool, but for sure its in my genes also. To now and then take a step back instead of stepping in too fast or early is very useful to prevent me from wasting time and energy. And also it gives people the chance to learn or find out solutions themselves.
I still have those feelings of compassion for people in difficult circumstances. But I grew up ofcourse, worked in healthcare for 35 years and have been in difficult circumstances myself many times too. Its normal to experience good and less good times in our life.
Best way for me is to learn to deal with my own troubles as much as possible and be as independent as I can by finding my own solutions. And take responsibility for the choises I make and deal with consequences. Still its nice if someone now and then reaches a helping hand… we all need that ! Also its not a shame to ask for help in cases where you get stuck, sometimes its even the wisest thing to do. But never ask before you tried all you can.
Sometimes be the helper….sometimes be the one who needs some help…..thats balance , but compassion should not be the reason.