De oude man op zijn bank.
"Hij zat op zijn bank, in zijn favoriete hoek, zoals altijd.
Het zag eruit alsof hij sliep, rustig en ontspannen..."
Eigenlijk is dit het einde van het verhaal, maar ik zal proberen om de prelude die leidde tot dit einde van het verhaal te beschrijven.
Ik werk met mensen die in het algemeen een geschiedenis hebben met vele ups en downs, eigenlijk zoals we die allemaal wel hebben. Maar vanwege hun psychische problemen zijn de ups-en-downs vaak veel heftiger en zij ervaren veel verliezen in termen van afnemende mogelijkheden, kapotte relaties en verlies van doelen en uitdagingen.
Ik ontmoette deze oude man een paar maanden geleden voor het eerst. Hij was iemand die je opviel omdat hij probeerde niet op te vallen. Zeer beleefd, een goed geklede gentleman, zachte stem, kleine man, zeer langzaam lopend achter zijn rollator, verbleef grotendeels in zijn kamer. Zeer dankbaar voor alles wat we voor hem deden, genietend van de kleine dingen.
Zijn kamer ademde een speciale sfeer, er was zijn bureau gemaakt van glas, een heleboel kunst, zowel aan de wand, op tafel en op zijn bureau en een comfortabele bank. Je kon zien dat hij smaak had aan de kunst die hij verzameld had. De meeste mensen merkten dat niet op, maar in de gesprekken die we hadden kon hij veel vertellen over de werken die hij verzameld had. Er waren enkele intrigerende schilderijen en hij vertelde me dat zij hem geschonken waren door de kunstenaars die ze maakten. Hij kreeg ze als dank voor wat hij voor hen had gedaan.
In de ochtend kwamen we omstreeks 8 uur naar zijn kamer. Klopten op de deur, wensten hem goedemorgen en brachten hem zijn medicatie. Meestal lag hij nog in zijn bed, opgerold als een kleine puppy, glurend van onder zijn deken. Vervolgens werd zijn ontbijt geserveerd dat hij gezeten achter zijn bureau op at. Alles wat hij deed, deed hij zeer traag. Hij wenste iedere dag te douchen en dat was ook een hoogtepunt in zijn dag. Zittend onder het warm stromend water gedurende minimaal 20 minuten, terwijl we zijn bed opmaakten en zijn kamer opruimden. Hij wist heel goed welke kleren hij wilde dragen, in zijn keuze van kleding toonde hij ook aan een groot gevoel van smaak. Altijd overeenkomende kleuren en de beste kwaliteit van kleding. Hij kreeg graag een compliment voor hoe hij eruit zag.
Hij was een roker en roken en de maaltijden waren de belangrijkste redenen voor hem om zijn kamer te verlaten en een beetje contact te hebben met de andere cliënten. Hij was een gever, zeker geen nemer en hij kon maar erg moeilijk nee zeggen. Dat is waarom we vaak sigaretten zagen geven aan medecliënten die zonder sigaretten zaten. En sommigen wisten dat hij geen nee zou zeggen...
Een man van structuren in zijn dagelijkse bezigheden. Wakker worden op dezelfde tijd, ontbijt (altijd dezelfde keuze van brood en beleg) douchen, rookkamer, terug naar zijn kamer, de krant lezen, lunch (altijd de zelfde boterham en beleg), een banaan mee om in zijn kamer op te eten, enzovoort.
Hij had zijn eigen bedrijf wat voor mij moeilijk was om voor te stellen, zo’n aardige man die een eigen bedrijf runde en de baas was. Hij was nog steeds eigenaar van het bedrijf en verkreeg daaruit zijn geld. Hij glimlachte altijd als ik hem mr. Baas noemde.
Er was een heleboel wat ik niet wist over hem natuurlijk, ik heb nooit veel gegraven in zijn levensgeschiedenis. Hij was wie hij was, kreeg de zorg die hij nodig had en soms konden we een wens die hij durfde op te delen laten uitkomen. Delen deed hij eigenlijk zelfs niet, maar wanneer we bijvoorbeeld buiten naar de tuin gingen met cliënten en vroegen of hij mee wilde, zou hij nooit weigeren en in zijn gezicht kon je zien hoeveel hij er van genoot om buiten in de zon te zijn . Maar hij zou zelf nooit vragen...
Hij vond zijn leven voltooid en er was niets over om voor te leven. We kenden allemaal zijn mening daarover, op zijn minst iets waarover hij echt duidelijk was. Ik weet zeker dat hij zijn persoonlijke motieven had en ik heb deze nooit ter discussie gesteld, met inachtneming van en respect voor zijn privacy.
En dan kwam de dag van het afscheid en het is goed zoals het is. Ik betrad zijn kamer om gedag te zeggen, een laatste afscheid...
"Hij zat op zijn bank, in zijn favoriete hoek, zoals altijd.
Het zag eruit alsof hij sliep rustig en ontspannen..."
The old man on his couch.
“He was sitting on his couch, in his favorite corner, like always.
Looking like he was sleeping peaceful and relaxed……”
Actually this is the end of the story, but I will try to write down the prelude which lead to this end of the story.
The cliënts I work with in general have a history with many ups-and-downs, actually like we all have. But due to their mental issues the ups-and-downs are heavier and they experienced many losses in terms of capabilites, relations, goals and challenges.
I met this old man for a first time a few months ago. He was someone you noticed because he tried to not be noticed at all. Very polite, a well dressed gentleman, soft voice, short guy, walking very slow behind his rollator, staying in his room most of the times. Very thankful for everything we did for him, enjoying the small things a lot.
His room breathed a special atmosphere, there was his desk made of glass, a lot of art, both on the wall, table and desk and a comforble couch. You could see he had taste shown in the art he collected. Most people didnt notice it, but in the talks we had he could tell a lot about the works he collected. There were some intruiging paintings and he told me they were gifts from the artists who made them. He got them as a thank you for whatever he did for them.
In the morning around 8 we knocked his door entered the room, wished him good morning and brought him his medication. Usually he was still in his bed, curled up like a puppy dog, sneaking from under his blanket. Then his breakfast was served which he ate at his desk. Everything he did, he did very slow. He wished to have a shower every day and that was also a highlight in his day. Sitting under the warm streaming water for 20 minutes minimum, while we made his bed and cleaned around. He knew very well which clothes he wanted to wear, in his choise of clothes he also showed a big sense of taste. Always matching colors and great quality of clothes. He liked to be complimented for how he looked.
He was a smoker and going for a smoke and to eat were the main reasons for him to leave his room and have a little contact with the other cliënts. He was a giver, not a taker and he could not say no to easy. Thats why we now and then saw him giving cigarettes to cliënts who were out of smokes. And some knew he would not say no…….
A man of structures in his dailly patterns. Wake at the same time, breakfast (always the same choice of bread and sandwich filling) shower, smokingroom, back to his room, read the newspaper, lunch (always the same sandwich filling), a banana to eat in his room and so on.
He had his own company which for me was hard to understand, a so nice guy running a company and be a boss. He still owned the company and made his money from that. He always smiled when I called him mr. Boss.
Theres a lot I didnt know about him ofcourse, I never digged in his life too much. He was who he was, got the care he needed and sometimes we could fulfil a wish he dared to share. Actually he didnt even share, but when we for instance went outside to the garden with cliënts and asked hi if he would join, he would never refuse and in his face you could see how much he enjoyed to be outside in the sun. But he would never ask…..
He found his life was completed and there was nothing left to stay alife for. We all knew his opinion on that, at least something he was really clear about. I am sure he had his personal motives and I never questioned him about it, respecting his privacy.
And then the day to say goodbye came and it is good as it is. I entered his room to say farewell……
“He was sitting on his couch, in his favorite corner, like always.
Looking like he was sleeping peaceful and relaxed……”