De stoere vent ... met het zachte hart

Hij kwam naar ons verpleeghuis in 2017 met heel wat psychiatrische diagnoses in zijn dossier. En verder jarenlange verblijven in inrichtingen. Een stille man die meestal in zijn kamer verbleef. Een man die geen hulp wilde accepteren en hij zei dat hij alles wel zelf kon doen. Niet de meest sociale man, het vermijden van contact en het zelden spreken over wat dan ook. Lang, met een gewicht van 109 kg, half lang haar en een wilde baard. Hij zag eruit als een man uit de wildernis. Zolang hij kon doen wat hij leuk vond was hij in orde.

Hij was niet onvriendelijk, maar had wel een zeer kort lontje vooral als het ging over zijn broer. De broer hielp hem verhuizen naar ons verpleeghuis en werd beschuldigd van het weggooien van te veel van zijn bezittingen. Als dat onderwerp opdook kon hij echt woedend worden. Een ander onderwerp was zijn medicatie. Hij was ervan overtuigd dat hij een te lage dosis Lithium kreeg en de schuld kreeg onze arts voor het veroorzaken daarvan. Dus elke keer dat de dokter op onze unit kwam kreeg hij de wind van voren. Onterecht want deze arts had niets verkeerd gedaan. Wat er in zijn hoofd zat qua opvattingen was moeilijk te veranderen, indien sowieso al mogelijk.

Het kostte tijd om zijn vertrouwen te winnen en hem te mogen helpen met douchen en ervoor te zorgen dat hij schone kleren aantrok. Naar zijn mening verspilden we water, wasmiddel en geld en ook zou het wassen zijn kleren ruïneren. In de douche hield hij heel wat toespraken in het begin, maar later werd hij toch wat milder. Dan wilde hij praten over zijn tijd in het leger en de tijd dat hij een vrachtwagenchauffeur was. Ook was hij heel open over de vele jaren die hij leefde in instellingen voor psychiatrische zorg.

In zijn kamer was hij de hele dag bezig foto's uit tijdschriften te knippen en deze in te lijsten. Aan elke foto voegde hij een religieuze tekst toe omdat hij een religieus man was. Dus als je in zijn kamer keek, dan waren de muren bedekt met foto's en hij heeft nooit uitgelegd wat de betekenis van de foto's met teksten was. Hij had ook een sterke mening over de politiek en milieu, op het moment dat hij begon te praten was het niet gemakkelijk om de discussie af te sluiten en afscheid te nemen. Met ogen die vuur spuwden gaf hij zijn mening en kon dan niet echt luisteren naar wat iemand anders zei. Mr. Always Right.

Een collega mocht nu en dan zijn haar en baard knippen, wat een groot verschil qua uiterlijk maakte. En meestal was hij blij en trots als hij een korter kapsel en bijpassende baard had. Hij was echt dankbaar voor zulke dingen en dan was hij als een kleine jongen ... de grote man.

Zo nu en dan liep hij naar het winkelcentrum om zijn vitamine drank en tabak te kopen. Langzaam begon hij gewicht te verliezen en was hij minder goed in staat om lange afstanden te lopen. Zijn kamer was aan het einde van de gang, zodat hij ca. 70 meter moest lopen om naar de huiskamer te komen om te eten, of om de rookkamer te bereiken om van zijn rokertje te kunnen genieten . Hij werd meer afhankelijk en in het algemeen aanvaardde hij de hulp en was dankbaar.

Als gevolg van een eerdere hersenbloeding was hij niet meer in staat om een fatsoenlijke sigaret te draaien. Toen ik aanbood om er wat voor hem te draaien, stemde hij meteen toe. En elke keer als ik werkte draaide ik genoeg sigaretten tot de volgende dag dat ik zou werken. Dat waren de momenten waarop we diepere gesprekken hadden over het leven, zijn zorgen etc. Waardevolle momenten om te onthouden.

Een andere activiteit die hij echt leuk vond was het maken van een kleine bloemboeket met een collega uit de welzijnssector. Hij was onder de indruk van haar en zij hem kon motiveren om een beetje meer actief zijn. Hij zei: Zij? Ze duwt me naar meer activiteiten (maar met een tedere glimlach op zijn gezicht).

Toen begon hij minder en minder te eten, klaagde over pijn in zijn buik. Het lopen werd minder tot hij rond reed in een rolstoel. Hij had vage pijnen, keek bezorgd, maar zei het is mijn lot. Ik was erg bezorgd over hem. Hij werd meerdere malen gecontroleerd, maar er was geen duidelijke diagnose te stellen. Als team hebben we aangedrongen op verdere onderzoeken en hij werd meegenomen naar het ziekenhuis voor meer controles. Na een paar dagen keerde hij terug naar ons verpleeghuis, hij voelde zich beter. Hij kon beter lopen, beter eten en had minder pijn. Het ziekenhuis had geadviseerd om wat dieper onderzoek te doen. Ze vonden een ontsteking in zijn darmen, maar ze dachten dat er nog veel meer aan de hand was. Hij weigerde en bleef maar zeggen dat het zijn lot was.

Na wat beter weken verslechterde zijn situatie opnieuw. Hij kon niet uit bed komen, at niet en dronk alleen vitamine drankjes waarvan hij zei (en geloofde) dat deze hem zouden genezen. Zijn laatste gewicht was 77,6 kg in december.

Op een dag maakte hij alarm, iets wat hij eigenlijk nooit deed. Dus ik en een collega gingem naar zijn kamer hij had veel pijn. Had overgegeven en voelde zich verschrikkelijk. Dat was het moment dat hij tegen mij zei dat het ondraaglijk voor hem was. We belden de dokter en hij controleerde hem, besloot direct om hem naar het ziekenhuis te sturen. Hij stemde toe en de ambulance kwam en we zeiden elkaar gedag bij de lift. Hij zag er zo ontzettend verdrietig uit en zonder hoop in zijn ogen.

Op een zaterdag ochtend kreeg ik een telefoontje van zijn contactpersoon. Hij was in de nacht erg ziek en benauwd geworden en kreeg veel zuurstof, maar in de vroege ochtend is zijn hart gestopt ......

De grote beer is weg ... en ik mis hem heel erg.

 

The tough guy…with the soft heart

He came to our nursinghome in 2017 with quite some psychiatric diagnosis. A silent man staying in his room most of the time. A man who didn’t accept any help cause he said he could do everything by himself. Not the most social man, avoiding contact and rarely speaking about anything. Tall, weighing 109 kg, half long hair and a wild beard he looked like a man from the forrest. As long he could do as he liked he was okay.

He was not unfriendly, but very short tempered when it was about his brother. The brother helped him move to our nursinghome and was accused for throwing away too many of his belongings. When that topic popped up he could get real furious. Another topic was his medication. He was convinced he got too low dosis of Lithium and blamed our doctor for causing that. So every time the doctor was on our unit the guy got real mad at a doctor who didn’t do anything wrong. What was in his mind was hard to change, if possible at all.

It took time to win his trust and to be allowed to help him with having a shower and wear clean clothes. In his opinion we wasted water and money and also all the washing would ruin his clothes. In the shower he held quite some speeches in the beginning, but later he got milder. Then he would talk about his time in the army and the time when he was a truckdriver. Also he was very open about the many years he lived in institutions for psychiatric care.

In his room he was busy all day cutting pictures from magazines and frame them. To each pic he added a religious tekst since he was a religious man. So when you looked in his room the walls were covered with pics and he never ever explained anything about the meaning of the pics or the texts. He also had a strong opinion about politics and environment, the moment he started talking it was not easy to end the discussion to leave. With eyes shooting fire he was stating his opinion and could not really listen to what someone else was saying. Mr. Always Right.

One collegue was allowed to now and then cut his hair and beard, which made such a difference to his looks. And usually he was happy and proud when he had a haircut. He was really thankful for such things and then he was like a little boy… the big man.

Every now and then he walked to the shoppingcenter to buy his vitamin drinks and tobacco. Slowely he started losing weight and was less able to walk long distances. His room was at the end of the corridor so he had to walk like 70 meters to get to the livingroom to eat, or to the smokersroom to smoke his tobacco. He became more dependend and in general accepted the help and was thankful.

Due to a previous brainbleeding he was not able to make a decent cigaret anymore. When I offered to make some for him he agreed right away and every time I worked I made enough cigarettes till the next day I would work. Those were the moments we had some deeper talks about life, his worries etc. Dear moments to remember.

Another activity he really liked was making a small flower bouquet with a collegue from the activity crew. He was impressed by her and she could motivate him to be a little more active. He said; she? She pushes me into activities (but with a tender smile on his face).

Then he started to eat less and less, complaining about pain in his tummy. The walking became worse up tot he point he was driving around in a wheelchair. He had vague pains, looked worried but said its my faith. It didnt feel ok at all and I was worried about him a lot. He was checked several times, but there was no clear diagnosis. As a team we insisted on further examinations and he was taken to hospital for more checks. After a couple of days he returned to our nursinghome, obviously feeling better. He could walk better, ate better and  had less pain. Hospital advised to do some deeper examinations. They found he had an inflamation in his intestines, but they thought there was more. He refused and kept saying its my faith and didnt accept the examinations.

After some better weeks his situation got worse again and he didnt come out of bed, didnt eat just drinking vitamine drinks which he said would cure him. His last weight was 77.6 kg in december.

Then one day he made alarm, something he never did actually. So me and a collegue went to his room and there he was, in pain a lot. Had vomitted and felt terrible. That was when he said to me it got unbearable for him. We called the doctor and he checked him, decided to send him to hospital again. He agreed and the ambulance came and we said bye at the elevator, he did look soo sad and with no hope in his eyes.

On a Saturday morning I got a call from his contact person. He got very ill over night and received lots of oxygen, but in the early morning his heart stopped……

The big bear was gone….and I dearly miss him.