Mijn leven in verhalen en foto's...
Mensen vragen zich vaak af waarom ik zo veel foto's van allerlei dingen neem. Ja het is waar ik neem de hele tijd écht veel foto's . Ik voelde altijd de drang om momenten van mijn leven vast te leggen, het begon met een dagboek als tiener en sindsdien bleef ik schrijven. Soms een grote -of zelfs hele grote- kloof tussen het de schrijverijen, maar ik begon altijd weer te schrijven.
In de jaren 70 was het allemaal handgeschreven in schriftjes en notitieblokken tot het moment dat ik een schrijfmachine kreeg in de jaren 80. Op dat moment gebruikte ik zowel de notitieblokken, en ook de schrijfmachine. In de jaren 90 kocht ik mijn eerste computer en vervolgens werd het allemaal veel gemakkelijker. Allereerst is mijn handschrift van een verschrikkelijke kwaliteit en ten tweede was het gemakkelijker bestanden op te slaan op een diskette (Ja mensen dat is hoe het begon) en later, op een harde schijf.
Ik ben begonnen met foto’s maken toen ik mijn eerste digitale camera in 2003 kreeg een Samsung op penlight batterijen en een erg laag Mb-gehalte. Een aantal jaren maakte ik foto's als een Japans toerist, klikken, klikken en niet te ingewikkeld doen over eventuele instellingen, perspectief en wat er nog meer nodig is om betere foto’s te maken. Dus in de afgelopen jaren verzamelde ik veel foto's van verschillende momenten in mijn leven. De camera’s werden van een betere kwaliteit en ook mijn vaardigheden –en geduld- verbeterden.
Het resultaat van al dat geschrijf en nemen van foto’s is een enorme stapel notitieblokken en computermappen gevuld met vele momenten van mijn leven en hoe ik het op dat moment ervaren heb. Ik heb één en ander grotendeels gesorteerd en maakte er een chronologische verhaal van wat vele pagina's beslaat. Ik gaf het een werktitel: 'het boek van het leven is kort', ontleend aan een song van Don Mc Lean 'and I love you so'. Tot mijn verbazing stierf ik niet jong zoals ik verwacht had.
Toen ik de verhalen en foto's samen in één document samen had gevoegd werd het vrij eenvoudig om mijn weg door het leven te volgen. Momenten die ik wil of liever niet wil onthouden. De verhalen zijn divers van heel blij en vrolijk tot zeer verdrietig. De foto's vertellen korte verhalen van momenten die ik voor eeuwig vastlegde. Het is er allemaal, mijn voorouders terug tot 1620, mijn jeugd en eigenlijk de rest van mijn leven tot nu.
Als ik aan dementie begin te lijden, dan is mijn verleden vastgelegd en de mensen die voor me moeten zorgen zouden ‘mij kennen’. En dan terugkijkend op mijn leven... kan ik gerust zeggen ... het was erg goed tot nu toe.
Zal iemand ooit de moeite nemen om het te lezen? Dat is de grote vraag..
Life in stories and pictures….
People often wonder why I take so many pics of whatever. And yes its true, I really take many pictures all the time. I always felt the urge to capture moments of my life, started with a diary as a teen and I kept writing ever since. Sometimes a big - or even bigger- gap between the writing, but then I always started writing again. In the 70’s it was all handwritten in small notebooks until the moment I got myself a typewriter in the 80’s. At that time I used both the notebooks and also the typewriter. In the 90’s I bought my first computer and then it all became much easier. First of all cause my handwriting is of a terrible quality and second its easier to save files on a floppy disk (yes people thats how it started) and later on, on a harddisk.
I started taking pics when I got my first digital camera in 2003 A Samsung on penlight batteries and low level of Mb’s. I took pics like a Japanese tourist for many years, simply clicking and not bothering about any settings, perspective and whatever more is needed to take better pics. So in the past years I also gathered many pics from different moments in my life. The cams became of a better quality and also my skills improved.
The result of all this writing and taking pics is a huge pile of notebooks and computerfiles filled with many moments of my life and how I experienced it at that time. I sorted most of it out and made a chronological story of it which contains many pages. Gave it a worktitle : ‘the book of life is brief’, taken from a Don Mc Lean song ‘and I love you so’. To my surprise I didnt die young like I expected I would.
When I did put the stories and pics together in one document it became quite easy to follow my path through life. Moments I want or rather don´t want to remember.The stories are multiple from very happy to sooo sad. The pics tell short stories of moments I did capture forever. Its all there, my ancestors back to 1620, my youth and actually the rest of my life till now.
If I may start to suffer from dementia, my past is captured and people who take care of me can ‘know’ me.
And then looking back at my life….I can say again…it was good so far.
Will anyone ever bother to read it? Thats the big question……